Twórczość, Mir

Wypisali na moim ciele
Rozżarzonym tuszem,
Przyszłe ślady zbrodni
I magiczne teksty.
Zamknięta zostałam
Jak puszka Pandory
W bombie, która wybuchnie
Na ich zawołanie.
Piętno śmierci unosi
Czarny dym za mą duszą,
To znak, że już dłużej
Mi nie odpuszczą.
Nie dam rady.
Nie wytrzymam.
Twarde razy lądują na
Mych plecach.
Stopy krwawią, bo ciągle uciekam.
Czarne ślady na ciele
Pokrywają się krwią
I ten ohydny dotyk
Ich rąk.
Klątwa wchłaniania
Przez ich palce,
Niech trawi te dusze
Skąpane w błocie,
Niech wypala ich oczy,
Niech niszczy ich domy.
Katastroficzna przepowiednia,
Cicha bomba, o którą
Już nie dbam.
Czarne wersy spływają
Do rzeki,
Dają mi ulgę, koją mą duszę,
Tyle lat trzymałam
Te ślady z daleka,
Niewdzięczni mi ludzie,
Sami je ściągnęli.
Nie dbam o nich,
Bo nie muszę.
To ma być dla mnie
Ukojenie.
Smolna rzeka wypływa
Z moich tatuaży,
Z moich ran wylęga się
Choroba,
Z moich ust leci
Szarańcza,
Płomieni mej duszy
Powstrzymać nikt nie zdoła.
Przepowiednia tak wielka,
Kara tak ciężka,
A ja wreszcie spokojna.
Teraz to ich, nie moja
Klątwa.
Teraz to oni co dzień
Od nowa umierać będą.
Puszka otwarta
A Pandora wreszcie wolna.
Bo ja i tak nie byłam winna.

daleko bywają
rzucone od siebie
owoce pięknego
drzewa granatu
przez los ciśnięte
w przestrzeń zawiłą
pragnące przy sobie
zapuścić korzenie
ostatnie soki tracąc
czerwone wykwintnie
jednością z ziemią
się stać by później
ich żywot
zmieniony zupełnie
do nieba mknąc
jednością się stawał
by w końcu
z tej samej ziemi
odlegle rosnąc
spleść swe korzenie
sięgając gwiazd

O nic Cię więcej Panie nie proszę,
tylko o ciepły, mięciutki koc,
puch, co osłoni moją duszę
i mały, przytulny kąt.

O nic Cię więcej Panie nie proszę,
no bo co jeszcze możesz mi dać?
Choć wysłuchałeś jedną prośbę,
to do końca nie będziesz tak grać.

O nic Cię więcej Panie nie proszę,
zbyt wiele chciałam już,
za dużo egoizmu noszę,
więcej nie będzie ze mnie róż.

O nic Cię więcej Panie nie proszę,
wyhodowałeś ogród mój,
mam swoje trzy miedziane grosze,
czeka mnie teraz pracy znój.

O nic Cię więcej Panie nie proszę,
Ty zapomniałeś o mnie już,
nie słuchasz wcale, choć prośby swe noszę,
Ty wolisz tuzin innych dusz.

O nic Cię więcej nie proszę, Panie,
bo byłam owcą jedną z wielu,
nim jasność w duszy mej nastanie,
ja spadnę sama, nim dojdę do celu.

Unosimy się i opadamy
jak marzenia, które
uległy przedawnieniu.
Tak głupi i zapomniani,
że już wiatr nie szepcze
naszych imion.
Zatracamy się w ukryciu
ulotni i cisi,
jak gdyby to, co było,
nie zdarzyło się wcale.
Niewinni i zepsuci,
bo zatraceni w tym,
co odrzucone.
Nurzamy się w pustej otchłani
jak gdyby tylko ona
była naszym domem.
W mgnieniu oka
łamiemy się,
my,
kiedyś niezniszczalni.

Wydawało nam się,
Że jesteśmy szczęśliwi,
Wydawało nam się
Jakbyśmy tu byli
Znajome obrazy,
Znajome dźwięki,
I dotyk twej ciepłej,
Ogromnej ręki,

To wszystko było
Prawie szczęśliwe
Byliśmy razem
I obok, na zawsze.

Wydawało nam się,
Że będzie to wieczne
Piękne, cudowne
I jakże bezpieczne.

Wydawało nam się,
Że będzie inaczej
Że koniec niekonieczny
I końcem nie będzie.

Wydawało nam się,
Że życie pokaże,
Pokaże jak pięknie
Się wszystko udaje.

Wydawało nam się,
Że wszystko wokoło
nieziemsko kwitnie i pachnie uroczo.
Że razem, tylko razem,
Poznać świat się zdoła.
Tak dobrze, tak pięknie,
Niewinnie, dogłębnie,
Tak cudownie, tak wszystko,

Bo tylko razem,
Bo pierwszy raz widzimy to razem,
Bo pierwszy raz jesteśmy tu
Nieosobno.

Pierwszy raz, Ty i ja,
My [...]

Nie mówili nam,
że i tak zostaniemy sami.
Kłamali o naszej przyszłości,
o szczęściu, które nigdy
nie nastanie.
Zapomnieli o nas,
to już jest koniec.
Zamknęliśmy się,
choć zapomnieli
o tym wspomnieć.
Dorośliśmy, choć o tym
nie mówili.
Kłamali i kryli się,
tworzyli sami sobie
prywatną bajkę.
Nie mówili, że znikną,
że każdy zniknie,
a my,
zawsze będziemy sami.

Ostatni oddech tli się gdzieś w płucach
Marne, zwiędłe resztki duszy trzymają się kręgosłupa.
Ale ja już prawie nie żyję…

To już nie da nic, czego chcesz ode mnie?
Brak w tym ciele szczątków uczuć,
Bo ja już prawie nie żyję.

Spójrz, bez reszty topię się w ciemności
Resztki człowieczeństwa już dawno uleciały.
Czy to prawda, że ja już prawie umarłam?

Chcesz bym coś powiedziała, bym tu była,
Bym dała Tobie znak, ale ja już wyruszyłam.
Nie widzisz? Ja już prawie nie żyję.

Nie dotknę tej ręki, nie spojrzę głęboko,
Poczuj mój brak, czy on coś znaczy?
To nic, ja już prawie nie żyję…

Zamknij oczy i odetchnij głęboko,
Powietrze oczyszczone z brudu moich grzechów,
Dobrze, ja już prawie umarłam.

Zapadły brzuch, wystające kości,
Czysta śmierć, tu już nic nie ma,
Ja już prawie umarłam…

Gnijące resztki moralności i smród skazy,
Wszystko to odciska swe piętno we wspomnieniach,
Choć ja już prawie nie żyję…

Tu już nic nie zostało, pusta skorupa myśli,
Wyssana krew do końca, żer dla tych gorszych,
Bo ja już prawie umarłam.

Nie dali mi wyjścia, to bez sensu,
Karmienie ich pustymi emocjami.
Nie ma sensu chęć bycia kimś,
Dla kogoś i tak po prostu.
Puste skorupy leżą na ulicach,
Ty o coś jeszcze się mnie pytasz,
Ale ja już nie żyję…

Jestem chora,
W mojej głowie brak czystej myśli,
Wszystkie splamione
Niecodziennością.
Każdy oddech drży
Nie przypominając mnie.
Serce bije szybciej
Bez sensu na zwolnienie.
Dziury wypalają się w mojej duszy,
To po papierosach,
Które gasi na mnie los.
Jego szyderczy uśmiech
Wciąż siedzi mi w pamięci.
Śmieje się ze mnie,
Podkłada mi nogi.
Czymże ja jestem?
Jego dziwką,
Daję mu się prowadzać
Po bezdrożach.
Bawi się ze mną
Daje nadziej
Pokazuje coś
I zabiera.
Bo nie zasłużyłam na to.
Jestem chora
Czarne spaliny mojej duszy
Zanieczyszczają pokój.
Wszystko opada
Brunatną mgłą na podłogę.
Uszy zapadły się w głąb
Czaszki.
Nie mogą nie słuchać.
Drga mi szczęka,
Trzęsą się mięśnie,
Zachorowałam.
Już nad tym nie zapanuję.
Umieram.

Toksyczny dym otacza nas,
Tak bardzo pragnę Cię posiąść
Zaciskam dłonie na Twym gardle
By wydobył się z niego jęk.
Masz być ze mną, wiesz?!
I tak już zostanie, i tak będzie.
Już na zawsze Ty i ja.

Toksyczna mgła otacza nas,
Co mam zrobić?
Twój oddech jest mym oddechem
Uciekam wtedy do rzeczywistości.
Niewinność zniknęła gdzieś w świetle księżyca.

Toksyczny tlen wypełnia płuca
Nie możemy już nic zrobić.
Zmuszono nas.
Oczy do oczu, usta do ust,
Muszą razem oddychać.
Ja Ci tak każę, Ty każesz mi
Siłą ciągnięci i podduszani.

Toksyczna woda pochłania nas.
Bez pamięci oszaleliśmy,
To uzależniające i niszczące.
Nie wiedząc dlaczego, pomału usypiamy,
Gdy granice już są zatarte.
Musimy, choć nie chcemy,
Choć przez to stajemy się bladzi.

Toksycznie rozpływamy się,
Nie wiadomo jak i nie wiadomo kiedy,
Tracimy siebie już na zawsze,
To już nigdy nie będzie takie samo,
To już w nas pozostanie, choć ona odejdzie.

Ona mówiła że na zawsze razem
On mówił, że to czas pokaże.
Czas pokazał, stworzył nowe rany.
Walczyliśmy razem, a teraz przegrywamy.

Ona jak Artemis, łapać chwile chciała
A jego serce to zimny kawał ciała.
Nie wiedział jakie myśli krążą po jej głowie
Nie wiedział ile smutku w każdym jej słowie.

Jej dusza pustką, ciemnością się stała
Jednak jemu tego pokazać nie chciała.
Nie chciała pokazać, że to jego wina,
W całej tej psychozie pomału się topiła.

Gdy widział jej łzy to stawał się skałą
Nikt nie wiedział, że zagubił gdzieś swoją stałość.
W jego sercu rozterek były tysiące
Kłębiły się już w nim w poprzednie miesiące

Niszczyło się od dawna wszystko między nimi
Aż w końcu dotarli do tej [...]

Kiedyś tyle było radości
ze zwykłej wolności, samotności.
Teraz łez tysiące
zajmują nam miesiące.
Ten miłości słodki smak
pozostawił gorycz nam.
Ból jest nieodwzajemniony,
tak jak my osamotniony.
Ciężko nam się odzwyczaić,
po kajdanach bolą rany.
Lecz niekiedy nam się zdaje,
że coś z tego pozostanie.
Pozostanie doświadczenie
i na przyszłość ostrzeżenie.
Bo choć klatka była miła,
teraz czas rozłożyć skrzydła.
Cała przeszłość przed oczami,
lecz co jeszcze jest przed nami?
Rozpostarty cały świat,
najpiękniejszy dla nas kwiat
woń ma piękną, bo wolności,
nie brakuje też radości,
miłość też ma miejsce swoje,
rozpościera swe podwoje,
lecz jest ona spokojniutka,
mała piękna i cichutka,
sobą nic ona nie zmieni,
poszybujmy ku nadziei.

Chciałam napisać coś dla Ciebie
Coś w stylu:
Przy Tobie czuję się jak w niebie,
Chciałam napisać co w sercu mam
Ale Ty o tym dobrze wiesz sam
Chciałam zrobić coś niezwykłego
Coś po prostu niesamowitego
Jednak Ty sam jesteś niesamowity
I bardzo niepospolity.
Cóż ja mam pisać,
Cóż mam wyrażać,
Tego to ja już nie wiem sama.
Pamiętasz?
Przy Tobie byłam jak pijana
Same gięły się kolana,
Wiedziałam, że to z tej miłości
Której sama nie znam wielkości.
Kocham Ciebie, Gamoniu mój,
Choć sama nie wiem dlaczego.
Sam ułożył się ten wiersz
Bez pomysłu najmniejszego.
Powtórzę coś raz jeszcze,
Wiesz?
Kocham Cię takiego szalonego!