O to właśnie chodzi, że trzeba wszędzie ucha nastawić, nie tylko w jednym miejscu, żeby sobie wyrobić jakieś pojęcie.

Nastąpiło to upojenie, kiedy człowiek czuje się ptakiem, co zawisł nad otchłanią, i widzi prosto przed sobą inne oczy zamglone męką zmysłowej rozkoszy i wiruje, i wiruje, aż nagle jak kamień pada gwałtownie w pieniącą się otchłań.

Zapewne wszędzie, w każdej dziedzinie ludzie idei są nerwowi i cierpią na przewrażliwienie. Może to jest nieuniknione?

Kto doznał podobnych wrażeń, ten zna dziwny i całkiem osobliwy stukot krwi - całkiem jakby młyn mełł, lecz nie ziarno, ale właśnie człowieka.