Twórczość, mikaelka

Każdej nocy kiedy płakałam,
Kiedy o twą miłość błagałam
Ty, z daleka ode mnie byłeś
choć w pokoju obok śniłeś

Każdej nocy kiedy wstawałam
Nasze dzieci do snu kołysałam
Ty z daleka od nas byłeś
I z nadziei moich wciąż kpiłeś

Pewnej nocy swe nadzieje straciłam
W ciemną przepaść swą duszę rzuciłam
Ty z daleka ode mnie byłeś
Moją miłość niemal zabiłeś

W końcu kiedyś się obudziłeś
Przestraszyłeś się, że mnie straciłeś
Odbudować się miłość starałeś
Swe uczucia w końcu okazałeś

Od tej nocy spać niemal nie mogę
Wpadam w coraz to większą trwogę
Nadal kocham Cię mężu kochany
Choć na chwilę przeze mnie zapomniany

W tych ciemnościach nocy
wciąż płaczę
że przez niewiarę
miłość twą stracę

Moje ciało nocą otulone
Trudy dnia cicho uśpione
A złe myśli spać wciąż nie dają
Nieustannie umysł spowijają

Spokój duszy jest taki potrzebny
By do snu błogo się ułożyć
Nawet ludzie wsparcia nie dają
Wszyscy inne osoby udają

Chcę do snu, ułożyć się w ciszy
Piękne chwile, wspominając ulotnie
Chcę śnić mile u boku Twojego
Być niewolnicą uczucia pięknego

Nagle, budzę się w środku nocy
Powalona myślami niemocy
Szatan wtargnął otwierając mój pokój
Czy na zawsze utraciłam swój spokój?

Piękny motyl, w kolory tęczy odziany
gdy tylko ulubiony kwiat spotykał
świecił, promieniał na swojej łące
niczym na niebie złociste słońce

Nastały jednak dni pochmurne
w szarości dnia motyl uwięziony
posmutniał nieco i jakby wyblakł
tęsknotą, żalem przygnębiony

Kolory lata szarość przykryła
A pięknego motyla tęsknota zabiła
Przestroga dla Ciebie, motylu drogi
Nie stawiaj nigdy, na nietrwałe w życiu drogi!

Ktoś kiedyś powiedział:
po burzy zawsze przychodzi słońce
Tylko dlaczego nie widział wówczas połamanych przez nią drzew,
spalonych domów?
Przecież one już nigdy nie będą takie same!
Czy ma dla nich znaczenie, że słońce nad nimi ponownie wzejdzie?
Wszelkie doświadczenia odciskają na nas piętno
przez które już nie potrafimy cieszyć się ze słońca tak jak dawniej!

Niewinne spojrzenia uśmiech na buzi
połączyły dwójkę, obcych sobie ludzi
On zainteresowanie okazywał wielkie
Ona przed uczuciem broniła się na siły wszelkie

Mijał czas, serca coraz mocniej biły
myśli Ich blisko siebie nieustannie krążyły
Umówili się nocą, w tajemnicy przed światem
tej nocy wyjątkowej, zima stała się latem

Tajemnica nocy spowiła dwie dusze
Jej naiwność przyniosła nowe katusze
On, obiecywać potrafił wspaniale
Ona, obiecanki znała doskonale

Jednak Ona do myśli swych nie dopuszczała
że znowu trafiła na takiego drania
Szukając pocieszenia w ramionach Jego
jedyne co znalazła, należało do Niego

Nie miał On w zwyczaju myślenia o innych
gdyż należał do drani całkiem sobie zwinnych
Jej skruszone serce, znów samo zostało
a dla towarzystwa, wyrzuty dostało

Kiedyś, gdy dzieckiem byłam
-Bóg do snu mnie kołysał
Gdy wstawałam o świcie
- wypełniał me serce w zachwycie

Dziś czas upłynął dosyć daleki
szarość życia przysłania me okno
Coraz rzadziej zagląda do mnie słońce
A i uczucia coraz mniej gorące

Bóg jest przy mnie, chociaż daleki
A ja pragnę wejść znów do tej rzeki
Obmyć grzechy me
Zmazać swe winy
zaznać spokój swej duszy strapionej
Za miłością Twą tak utęsknionej

Chcę jak dawniej patrzeć na Ciebie
cieszyć, śmiać się pełnią radości
Chcę Cię Boże czuć blisko siebie
Chcę czuć rękę twojej litości.

Zagubiona w świata goryczy
Utęskniona dziecięcej czystości
Panie proszę, skreśl błędy młodości
Pozwól zaznać twojej miłości

I choć drzwi Twe stoją otworem
Mam wrażenie, że jestem potworem
Że nie jestem godna być z Tobą
Bo nie jestem tą samą osobą

Wybacz Panie...

Za czym patrzy serce Twoje
czego szuka, czego brak mu.
Czemu już nie patrzy tutaj,
gdzie powinno od przysięgi!?
Gdzie zgubiło swe spojrzenie?
Jakie było to zdarzenie
co rozwiało Twe złudzenie?

Serce rozgrzane
do czego się rwiesz
Nie da Ci szczęścia
kto zimny jest
Nie da Ci szczęścia
kto smutku nie rozumie
Nie da miłości
bo kochać nie umie

Nie mów, że kochasz...
Jeśli nie wiesz co te słowa znaczą
Nie mów że pragniesz...
jeśli ludzie to zobaczą
Nie mów że cenisz...
jeśli chwilą się bawisz
Nie mów na zawsze...
jeśli znaczenie dla ciebie stracę
Jeśli kochasz...
podaruj swoje serce
Jeśli pragniesz...
obejmij i pokaż mi więcej
Jeśli cenisz...
daj do zrozumienia
Jeśli chcesz by trwało to wiecznie
Nie mów tego, tylko trwaj...

Smutek rozrywa moje serce...
Żal chwil, które straciłam
będąc z dala od domu
szukając ciepła
tam gdzie go nie ma
Kto ogrzać się może przy kostce lodu?
Żołądek ściska i choć nie z głodu
to z żalu że już nie ogrzeje kostki lodu
Już nie rozpłynie się w mych ramionach
Bo rozkruszona rani me serce
gdy każdy okruch miota się wielce
nie bacząc na to co czuję...

Miałeś być dla mnie słońcem
a nie jesteś nawet tęczą
przychodzisz do mnie jak deszcz
tylko wtedy kiedy chcesz

Zanim wzbudziłam w sobie ten świat
wykluczałam paletę jego barw
Bo nie chciałam nigdy być tam
gdzie powinna być inna z pań.
Nie wierzyłam że świat mnie zmusi
Przecież światło powinnam mieć w domu
A czy mam ... nie powiem nikomu
Przecież tęcza uszczęśliwić nie może
ciepła nie da i choć oko ucieszy
To za chwilę zniknie jak ułuda
Bo zatrzymać jej ci się nie uda