Twórczość, michaśka

Bo wprawdzie, zmusi Go by przestał ją kochać.. ale nigdy nie będzie w stanie zmusić siebie by przestała kochać Jego.

Wydaje mi się, że można kochać za mocno.
Wynosisz sobie kogoś na piedestał i z tej perspektywy nagle dostrzegasz, że coś jest nie tak. Poświęcasz cały swój czas i energię, żeby to naprawić, a tymczasem sama powoli obracasz się w ruinę. I nawet nie zauważasz jak bardzo się zaniedbałaś, bo nie widzisz siebie tylko tę kochaną osobę.

Im ciszej jesteś, tym bardziej stapiasz się z otoczeniem i tym mniejsze prawdopodobieństwo, że wywołasz falę.

Nie muszę z Nim być, nie muszę Go widywać, nie musi być mój.. A mimo to, jeśli zapytacie mnie choćby za pół wieku, czy Go kocham, odpowiem :
Był częścią mojego życia, krótką, ale piękną. Nigdy nie przestałam Go kochać.

Boże, tak bardzo chciałabym zapomnieć. Jego dotyk, głos, zapach, Jego samego. Chciałabym zapomnieć o wszystkim co z Nim związane, ale im bardziej się staram, tym gorzej mi to wychodzi. Pojawia się w każdej minucie, na każdym kroku. Nawet gdy otwieram lodówkę czy wieszam pranie.. W końcu mnie to zniszczy. Mnie i wszystko co budowałam do tej pory, to na czym mi zależało pójdzie w cholerę, bo facet miał wymysł aby to akurat mnie z pół miliona dostępnych mu kobiet zagrać na uczuciach. Czyż to nie wspaniałe? Idealna historia dla wnuków.

W życiu każdego z nas, pojawia się przynajmniej jedna osoba, której nie zapomnimy, przynajmniej jedno wydarzenie, które zawsze nas rozśmiesza, chociaż jedno wspomnienie, które doprowadza nas do płaczu, i jedna rzecz, o której nie mówimy nawet przed lusterkiem..

Nie było mnie tam długie miesiące.. i teraz, gdy nagle mam się tam pojawić, wrócić do miejsc które przyniosły smutek i szczęście, zobaczyć twarze ludzi którzy wyrządzili mi krzywdę, ale i twarze przyjaciół, za którymi tęsknię.. i tak jak gdyby nigdy nic, stanąć twarzą w twarz z tym miejscem, ludźmi, wspomnieniami i całym tym bałaganem.. ogarnia mnie strach. Zostawiłam tam niedokończone życie, na które teraz jest już za późno. Świadomość, że już nic nie będzie tak samo.. i że to co było ważne, na czym mi zależało, po prostu przeminęło jest przerażająca. Najprościej w świecie.. zniknęło.