Twórczość, michaelangelo

Do tej pory widziałem ten dzień, a może raczej tę chwilę, jako swoisty punkt "kulminacyjny", kamień milowy będący zarazem powrotem do rudymentów świadomości. Odnalezienie pajeczego ośrodka, który złączyłby w wyższą, sensowniejszą jedność wszystkie te wątłe sieci usnute na bazie martwych hipotez, ledwie połączone ze sobą cherlawymi domysłami. Jak gdyby punkt ten posiadał moc ostatecznego zamknięcia kuli miliardów szarych nitek i utwierdzenia mnie w wierze w jej realne istnienie. Moc zaświadczenia o jej ideałowej idealności...

Cóż, gdy jednak już udało mi się zdefiniować w sobie moje spojrzenie na tę sprawę, cała ta historia z oświeceniem zaczęła wydawać się cholernie watpliwa.

A to wszystko dlatego, że wolimy życie w nadziei na perfekcyjny moment, który idealizujemy bardziej z każdą nadchodzącą minutą od poświęcenia bezpiecznego snu dla możliwości odrzucenia.

Powiadają, że serce nie sługa, ale co innego mi pozostało, jeżeli nie ten ostatni, posłuszny kompan?

sceptycyzm, bóg, wątpliwość, byt, myśl, myśl, myśl, bóg, byt, bóg i nadmiar wątpliwości.

Strach, że już po wszystkim.

Dlaczego świadomość nakazuje nam odchodzić od naszych instykntów? Dlaczego wierzymy, że to ona ma rację?

Błogosławieństwem nazywamy niechęć do odczuwania w czystej postaci, szczere pragnienie niemyśli odrzucamy bez analizy.

Nadzieja, że już po wszystkim nie przeminie w takim czy innym wypadku.
I przynajmniej to możemy sprawiedliwie oznajmić naszym drobnym zwycięstwem.

Tyle dni .
Śmierć
I istota życia, nieistotnie przeminęła
Kolejna
I kolejna

Pyłek po pyłku.
Drażniąc alergię własnych zasad,
Ponownie cofnął się w tył
Lecz inaczej-
-niczym spowalniający sen,
z którego budzenie się jest jakże dwuznaczne ...

Wyszedł.
Dom. Praca. Rodzi... nie, to nie pasuje.
Kolejny rododendron ugiął się pod ciężarem strumienia.
A może pies ?
Niee, znowu nie.
Samotność nie jest taka bolesna.
Jego oczy z tęsknotą wzomcniły oddział kropel podlewających roślinę.

Czy nic to i wszystko zarazem?

Granitowa ściana nie był duża.
Całkiem proporcjonalnie do serca
Jak wtedy, gdy jego zatrzymanie zabijało inne.

Jakże trudno jest dosięgnąć piekła.

A dusza bezczelnie wije się
Wbrew najsilniejszej woli.

Dnia kolejnego
wciąż niepisząc bolesnego pamiętnika
postanowił nie rozumieć woli swojego serca.

Nie kochał
bo za drogo.

Samotnia czy eden ?
Pojęcia nerwowo lawirują, a umysł...
najwidoczniej
to właśnie on podtrzymuje
emocjonalną barykadę.

Przebudziła go pieśń
którą monotonnie wybrzmiewał złoty budzik.
Higiena poczekała, ironicznie uśmiechając się do głodu,
A on znów popatrzył w okno
i poraz ostatni zrozumiał
przynależącą do niego miłość
i nieświadomy smutek w oczach jej ofiar.

Krok do tyłu
i zapominając o chwili
odizolował się od jakże niezapomnianych wspomnień.

Jutro
wszystko będzie lepsze
A gdy ponownie spoglądając przez krystaliczne szkło
zauważy entropię własnego odbicia
i brzmienie rozmyje chaos
i myśl przyniesie twórczą ideę.

Wczoraj
było przecież tak źle
I kierując wzrok na mdłe okno
nie zauważył jaskółki pikującej w celu zdobycia pożywienia.
Pasja była na skraju śmierci.

A dzisiaj...
chmury bezlitośnie okupują słońce.

Życie równie dobrze może być filmem, którego poszczególne, najdrobniejsze ujęcia są zapisywane na serwerach zbiorowej podświadomości jako perfekcyjnie odwzorowane, wielowymiarowe obrazy. Jak mamy spostrzec różnicę z perspektywy najzwyklejszego widza?

Nie wiemy jak tego dokonać. Ale gdy znajdziemy sposób aby się dowiedzieć, uda nam się jedynie zabić pojęcie wiary, zniżając je do poziomu najzwyklejszego, racjonalnego faktu.