Twórczość, merry02

`..kiedyś ktoś mnie zapytał : Co dla ciebie w życiu jest najtrudniejsze?
Odpowiedzialam , że nie wiem.Że chyba nie ma takiej rzeczy. Teraz juz umiem odpowiedziec na to pytanie. Gdy dziś mnie zapytacie Co jest dla mnie najtrudniejsze, odpowiem :
-Najtrudniej w życiu patrzeć jest w oczy ukochanej osoby i widzieć pustkę. Zupełne nic. Obojętność , zero tęsknoty. Najtrudniej czuć że się ją kocha cała sobą i wiedzieć że bez niej nie można żyć ale ona bez ciebie jest szczęśliwa. Najtrudniej kochac bez wzajemności...`

Tak. Tak bym odpowiedziała.

..nawet nie wiedzialam że samotnosc tak strasznie boli. Poczucie że nie masz nikogo , ze wszyscy sie swietnie bawia bez ciebie, ze mozna cie zatapic i że nikt nie odczuje twojej straty jest okropne tak bardzo, że pęka serce a z oczu leją się łzy.

`.. Był piekny dzień.Staneła troche dalej od rodziców. Nie potrafi tego opisać ale doznala uczucia że musi na nich popatrzeć tak jakby jutro ich miało nie być. Zaskakujące co odkryła.
Patrzyła na ich pot, ból na twarzy, zgarbione plecy, czerwone oczy. Na ich zmęczone ciało i zmarszczaki. Patrzyła jak z trudem podnoszą łopatę, jak z czułościa patrzą na swój dom i dzieci.
Zrozumiała.
Nigdy nie doceniała rodziców. Nie zauważyła w jak krótkim czasie sie postarzeli. A przecież dali jej wszystko rezygnując ze swego zycia. Tata ciągle od 8 lat był za granicą tylko dlatego że ona mogła skończyć studia i mieć wszystko czego zapragnie.
Mama kończyła się psychicznie , musiała dzwigać wszystkie prooblemy dnia. Nie miała w nikim wsparcia i jeszcze ciagle nowe wieksze kłopoty.
-Boże..-pomyslała.
Czy warto aż tak poświęcać się dla pieniedzy i dostatku?
-Byłabym chyba bardziej szczęsliwsza w ubogniej , kochającej się rodzinie niż tutaj. Tyle życia za nami a ja w ogole nie znam mojego taty. Nie znam siostry która jest w domu raz na rok. Nawet nie wiem jaki kolor oczu mają.

Przepełniał ją taki żal.
I od tej pory codziennie zadawala sobie pytanie: Czy warto tracić życie w pogoni za kasą? Za dobrobytem?

Dziękuje moich rodzicom za wszystko.

Nie zmusiłam Cię byś się we mnie zakochał.Nie potrafiłam wzbudzić w Tobie uczuć miłości. To jak mogę myśleć że będę w stanie sprawić że do mnie wrócisz i będziesz szczęśliwy??
Jestem śmieszna. Groteskowa.

`..boję się. strasznie się boje, że nigdy nie przestane cie kochać. Że wyjadę gdzieś, zaloże rodzinę , urodze dzieci i kiedys cię znów spotkam. Potem wszystko pryśnie i znów minie dużo czasu aż o tobie zapomnę.
Boże daj mi siłe. Daj mi siłę bym nigdy nie doznala tego uczucia. Chcę być z kimś kogo będę naprawdę kochać... być z nim...`

Jesteś szczęśliwa?
Te słowa odmieniły jej życie. Przewróciły kolory, przewróciły bieguny.
Tak dawno nikt nie zapytał czy była szczęśliwa. Inni? Owszem. Pies, kot, ludzie, drzewa, trawnik. Ale ona?
Dlaczego nigdy się nad tym nie zastanawiała.
Czy była szczęśliwa?
Jedno pytanie. A odtąd wszystko się zmieniło...
Teraz. Jest. Szczęśliwa.

Uwielbiam umierać. Umieram każdego dnia: z miłości, ze strachu, z bólu, z przejedzenia. Któż nie chciałby umrzeć? Zostawić siebie, świat, kota. Odejść. Ludzie kochają odchodzić.
Umierać na nowo. Umrzeć do lepszego. Umrzeć pięknie. Umrzeć beztrosko.
Widzisz? Pięknie jest umierać.
Zamykam oczy.
Śmierć to nie kobieta z kosą. Śmierć to motyl.
Odfruwam.
Odchodzę.

Gdybym jutro miała odejść...
Gdybym jutro miała odejść niczego bym nie żałowała. Doznałam bólu, przeżyłam strach.
Nie są mi obce łzy ze szczęścia. Kochałam, byłam kochana. Poznałam cudownych ludzi i tych gorszych też.
Doznałam upadku i dochodziłam do celu. Był czas pracy i czas lenistwa.
Gdybym jutro miała odejść rozsypałabym jedynie swoje serce. W domach przyjaciół. W dłoniach rodziców. W jego duszy. W myślach tych, którzy chcą pamiętać.
Gdybym jutro miała odejść, płakałabym. Bo wcale odejść nie chcę...

Ktoś kiedyś powiedział, że żyjąc wspomnieniami jesteś martwy za życie.
A więc w tym tkwi problem. Żyję w trumnie...
Szczelnie zamknięte w przeszłości. Przykryta wspomnieniami. Wieko wydaje się za ciężkie, by móc je podnieść i się uwolnić.
Czasem się udaje. Na chwilę. Zbyt krótko.
A potem znów, dzień po dniu powoli umieram.

~Patrzysz w moje oczy, lecz nic nie rozumiesz. Odbijasz się od siatkówki mego oka. A tak chciałabym, żebyś wszedł głębiej. Penetrował moje wnętrze, dotykał duszy. Tak chciałabym, żebyś patrzył i wiedział. Rozumiał. Czuł.
Jednym dotykiem uspokajał. Jednym pocałunkiem ratował z otchłani myśli.
Wołam, lecz nie słyszysz. Tylko ten ktoś z kosą z ręku ciągle nasłuchuje. Czeka na upadek. Jest już tak blisko...
Proszę. Uratuj mnie.

Patrzy w jej oczy i nic nie rozumie...~

Pytasz co u mnie? Zagryzam wargi. Świetnie... Już dawno nie pisałam. Już dawno moje palce nie muskały poezji. Już nie przylatują do mnie ptaki. Już dawno nie marzyłam. Moje oczy już nie mają blasku.
-Świetnie-odpowiadam.
I odwracam wzrok. Nie może mnie zdradzić...

.. a ja ciągle wierzę że spojrze w twoje oczy, otworze na piątym rozdziale i przeczytam : Kocham Cię. Wtedy zamknę księgę i powędruję z Tobą przez życie.
To będzie nasza osobista bajka...