Zbyt często zamykam się w sobie
Szukając drogi nikomu nieznanej
Jakby w gorączce czy w chorobie
Rozpaczliwie idę po tej przez los danej

W końcu na środku się zatrzymuję
I patrząc z rozpaczą wokoło siebie
Widzę że wśród nicości stoję
Nie ma niczego nawet chmurki na niebie

Przede mną pustka i przepaść czarna
Wielkie swoje czeluście otwiera
Uświadamia jaka jestem mizerna i marna
Wśród zła które w sobie zawiera

Staram się krzyczeć i o pomoc wołać
Lecz żadnego głosu z siebie nie wydaję
Otwieram usta, ale nie umiem się ratować
Bo wśród zła i mroku zbyt nikła się staję

Znika wszystko co znałam
Zanim na tą drogę wstąpiłam
Wszystko co lubiłam i kochałam
Radość w sobie do reszty zabijam

W ciemnościach się błąkając
Dłużej już tak żyć nie mogę
O ratunek znów ludzi błagając
Słyszę bezradne "Nie pomogę"…

Gdy jest smutno, gdy jest źle,
Zawsze w oczach kręcą się -
Z nich kapiące kropelki…
Słone łzy trosk naszych wielkich.

Po policzkach spływające,
Uśmiech z twarzy kradnące.
Dające chwile niemiłe,
Przed którymi się broniłeś.

Z żalu, czy z tęsknoty,
U bogatych, czy biedoty,
Nikt się ich tak nie pozbędzie,
Bo to coś, co zawsze będzie.

Zdecydowanie lepiej być niezrozumianym i pozostać sobą, niż na siłę upodabniać się do innych.