Pustka. Echo delikatnych westchnień, które ją wypełniają.
Tęsknota. Za tym, co utracone i za tym, co jeszcze przede mną.
Strach. Przed rozczarowaniem. Przed bólem.
Niegdyś czysta niczym kropla wody. Niegdyś naiwna jak dziecko.
Niegdyś wszystko było takie proste.
Umiejętność kochania zanika. Nieużywana. Niepotrzebna. Z czasem trudna do ponownego rozbudzenia. Wiara w dobrego człowieka. Wiara w istotę, która wszystko odmieni.

Chciałabym siedzieć w Twojej głowie.

Od dziś już nie, nie chcę wiedzieć, co o mnie myślisz, co czujesz.
Nie chcę, żeby ten czar prysnął.
Nadal marzę.

Zapomniałeś o mnie tak, jak o kluczach do mieszkania.

Każdego dnia matka Ci o nich przypomina.
Czy jest ktoś, kto przypomina Ci o mnie?
Proszę, przypomnij sobie.

Wydaje im się, że jestem szczęśliwa, bo na taką wyglądam.
Nie wiedzą, co z moim wnętrzem, z tym, jaka jestem kiedy o Tobie myślę. Zawsze pełna niepokoju, ze strachem w oczach.
Ich złudne wyobrażenia.
...i powiedzcie mi, że mnie znacie.