Twórczość, Martini2726

Nigdy nie potrafiłam docenić
Doceniam ale zawsze wiem lepiej

Chroniłaś przed szafkami
Gdy kolejną ciskał przez drzwi
Przyjmowałaś ciosy wymierzone innym
Nauczyłaś się walczyć

Raz za razem patrzyłaś
Jak człowiek któremu zawierzyłaś życie
Rozdrabniał je wydawał i niszczył

A dla nas
Zawsze byłaś całym światem
Matką przyjaciółką ojcem
Nauczyłaś pisać liczyć i czytać
Zanim postawiłam pierwszy krok w szkole

Mimo tylu przykrych słów
Zawsze jesteś

Im starsza jestem tym lepiej rozumiem
Nie mnie oceniać

Jestem dumna
Gdy tylko przeglądam wspomnienia
Widzę troskę i wsparcie
Poświęcenia i ciągłe starania
Widzę Ciebie
Pełną zalet i wad
I jestem dumna
Że mam taką mamę

Każdy włos
Każda blizna
Każda zmarszczka
Kochające oczy
Otwarte ramiona
Zgrabne łydki
Każda z Twoich cech
Składa się na obraz
Kobiety piękniejszej od innych
Kobiety najbardziej przez nas kochanej

Melodie przez ptaki ćwierkane,
Głos nimfy przeplatany między liściami
I moje myśli pięknie zdobione...

Słucham zaczarowana koncertu,
Którego nie dane mi zagrać.

Kolejne słowo skreślone,
A myśli pędzą.
Pędzą jak szalone

Biegiem przez wzgórza,
Mijam to samo drzewo,
Kolejny raz.

Pies merdając ogonem,
Odprowadza mnie do rozstajów...

Oglądam się, by spojrzeć dziś ostatni raz.
Tylko ja widzę to wszystko,
Niezależnie, które słowo wybiorę.

Nadejdzie ten moment
Klepsydra uprzedzi lepszy czas

Zniszczyłeś wszystko
Więcej niż należało do Ciebie

Wciąż mam nadzieję że zdążę
Wybaczyć i spojrzeć Ci w twarz

Stworzyć Ci lepsze chwile
O których zawsze marzyłam

Klepsydra uprzedzi zrozumienie
Ścieżki przez Ciebie obranej

Miałeś wszystko do szczęścia potrzebne
Miałeś nas

Tyle goryczy przelanej
Tyle jej zabrał już czas

Chociaż nie chce Ciebie świat
Wciąż kocham Ciebie z dawnych lat

Raz za razem zadajesz cios
Miażdżąc wiarę i starania

Kości rzucone
Nic już nie przywróci tego bólu
Nie płaczcie
Nie obwiniajcie

To już nie ważne

Gdybyście mógli poczuć to co ja
Bo opisać tego nie potrafię

Ni czucie ni nie czucie
Ogarnia mnie spokój
Spokój o którym do tej pory
mogłem jedynie marzyć

Spokój wolny od bólu
Mojego
Waszego

Spokój wolny od żalu czy goryczy

Wiem że kochacie
Tylko to się teraz liczy

~ pogrążonym w tęsknocie

Kochałeś i kochasz
Marzyłeś i marzysz

Ale coś jest nie tak

Kochasz i odchodzisz
Każdy oddech oddała Cię od życia

Marzysz i oddalasz marzenia
Każda myśl i pragnienie przynoszą ból

Dlaczego
Dlaczego okrutny los tak Ciebie doświadcza

Żyłeś jak każdy
Krok po kroku
Decyzja za decyzją
Budowałeś i tworzyłeś
Życie
Twoje własne
Twoich bliskich

Skąd się to wzięło
Dlaczego Ty
Za co

Co masz myśleć
Co robić
Boli

Jak powrócić
Jak od tego uciec
Boli

Jak ulżyć bliskim
Jak ich pożegnać
Boli

Czegokolwiek byś nie zrobił
Wszystko wychodzi źle
Brzmi źle

Słowa zdradliwe
Słowa bolesne

Uratujcie mnie
Nie chcę tego losu

snują się w oddali
mgły zniekształcające obraz
już nie pamiętam jaka byłaś

uśmiech odsłaniający więcej niż powinien
serce radością przepełnione tak
że umieszczone musiało być na wierzchu
taniec
śpiew
ambitne rozmowy i słabe żarty

gdzieś w oddali widzę ich ruiny
stary pałac i komnaty
z innych stron zawiewają
niegdyś cenne woale

pamiętam że byłaś
najwspanialsza istota
miłość dla ludzi
zrozumienie i wsparcie

czemu odeszłaś

nie zostawiłaś wskazówek ni mapy
jak żyć

Na błękitne oko pada biały puch,
Promienie słońca przebijają się przez chmury,
Muskając szare włosy.
Uśmiechasz się do nas,
Pogodnym zerkasz okiem.

Nie dosięgną Ciebie już nasze śpiewy,
Nie przełamiesz opłatka z rodziną.
Choinka stoi w pokoju przybrana
Nie Twoimi rękoma.
To żona nie doczekawszy się Twojego działania
Na kolejnych gałązkach, niczym kamienie,
Wieszała kolejne łzy.
Piękny to widok, Wasza choinka,
Choć ziejący samotnością i smutkiem.

Pozostaje nadzieja, że po drugiej stronie
Na gałęziach rozwieszasz miłość,
Okalając łańcuchem będącym zapowiedzią
Wspólnych chwil znów razem spędzonych.

Chwile mieniące się miliardem drobinek ciepła
Niedostrzegalnych niemalże w zgubnym pędzie
Rzadkie powroty by jeszcze raz spojrzeć
W niebieskie oczy srebrem pokryte

Tak chciałabym jeszcze raz móc zapukać
Spróbować przebić się przez zmącone myśli
Plątane latami doświadczeń i błędów
By ponownie posłuchać jego zapewnień
Że zawsze kocha i zawsze będzie

Nieidealni wnuczka i dziadek
Dzieleni wiekiem, brakiem tematów
W tych krótkich chwilach zawsze wytrwale
Brnęli pod prąd byle iść razem

Przykro utracić tak nagle możliwość
Pozostać z cichym nieosiągalnym pragnieniem
Zarazem z radością z nadejścia szybkiego podmuchu
Gaszącego nieuchronne samotność i cierpienie

Jak wiele emocji jak wiele sprzeczności
Człowiek jest w stanie udźwignąć w bagażu
Ciężkie chwile utraty wciąż przesuwają
Granicę jak ciężkie powinno być brzemię

12.11.2020

przyleciał w posępną noc
przysiadł na skraju łóżka
jego szlachetna budowa zachwycała
wyobraźnią malowałam mu skrzydła
nawet gdy zniknął z zasięgu wzroku
wiedziałam że jest piękny

w promieniach słońca okazał się ćmą
ćmą która przyniosła tyle koloru
w minioną posępną noc
uczyniło go to wyjątkowym

odlatując zostawił smutek
poczucie straty

pamięć wymazała jego wygląd
zostawiła jedynie te piękne barwy

obraz
który w muzeum wyobraźni
wzbudza uczucie przywiązania
mimo że jest już tak nieaktualny

Kolory znikają i pustka ożywa, gdy skrzynia skarbów okazuje się być zwykłym, kartonowym pudłem.

Co począć, gdy pudło puste?