Twórczość, Marilla

Powracasz skruszony,
Ma mina kamienna.
Przepraszasz i prosisz,
Ja ciągle niezmienna.

Twych słów moc mnie topi,
Powraca co było.
Ja Ciebie wciąż kocham,
mój drogi Romeo.

Nie jestem stanowcza,
to dobrze dla Ciebie.
Czy znowu mnie zranisz?
Tego już nikt nie wie.

Spojrzałeś mi w oczy i szybko swój wzrok odwróciłeś.
Zraniłeś sam siebie raniąc mnie.
Wiesz co?
Twój ból już mnie nie boli... Choćby mnie miało spalić, nigdy...! Nigdy! nie powiem Ci, że tęsknię.

Wystarczyło jedno spojrzenie, aby wszystkie najgorsze wspomnienia wróciły i wycisnęły morze łez.
Tyle mi po Tobie pozostało "przyjacielu"...

Nie znoszę tej chwili kiedy patrzę w czyjeś oczy wiedząc że umiera, a widzę nich nadzieję na dalsze życie.
Dlaczego moja praca musi być tak okrutna?

Szukałam sensu życia, a mój sens pojawił się niespodziewanie, mam tylko nadzieję że tak samo niespodziewanie nie zniknie.

Gdybym wtedy wiedziała, że bez niego będzie mi równie dobrze jak z nim na pewno bym tego tak długo nie przeciągała.

Wzbraniasz się od uczuć, lecz tak naprawdę pragniesz żeby ktoś w końcu przyszedł przytulił Cię i powiedział to prozaiczne "kocham Cię".

- Schowaj dumę do kieszeni i skończ udawanie kogoś kim nie jesteś. Najlepiej jest pokryć się grubą warstwą obojętności, ale to do niczego nie prowadzi. Odbije się to na Tobie w przyszłości, ludzie będą tak samo obojętni na Ciebie jak Ty na nich. Pokochałam Cię takiego jakim byłeś; szczerego, troskliwego. Pokochałam CIEBIE, a nie kogoś kogo udajesz. Już dzisiaj wiem, że kiedyś będziesz żałował, że zmarnowałeś tyle czasu na jakąś głupią grę. Nie mogę zrozumieć dlaczego to robisz. Chcę żeby było tak jak wtedy, kiedy byliśmy dzieciakami, teraz jesteśmy dorośli, mamy bagaż doświadczeń, jednak wciąż jesteśmu tymi samymi ludźmi, którymi byliśmy kilka lat temu. - zakończyła swój monolog, każde wypowiedziane słowo przychodziło jej z wielką trudnością, ale to był najwyższy [...]

Raniąc swoich bliskich ranisz samego siebie, tylko Twój ból daje o sobie znać po pewnym czasie.