Twórczość, Marie

Mamo... za Tobą dziś płacze całe niebo,
wylewa łzy, których ja dziś nie jestem w stanie wylać,
płacze, grzmi i błyska.. ze złości że Cię już z nami nie ma.

Mamo... w mym sercu jesteś ciągle,
tym bardziej teraz, gdy patrzę w te ufne oczęta,
małe, bezradne beze mnie, czasem zapłakane,
których poznać Ci nie było dane.

Mamo... tak tęskno za Twym głosem i uśmiechem,
lecz wiem, że teraz już ciało Twe cierpieć nie musi.
Jesteś wolna, jak piórko na wietrze, od zbrodni tego świata,
wiem, że czuwasz nad nami i jesteś tam z dwoma innymi Aniołkami.

Mamo... cóż mam powiedzieć, więc nic nie powiem,
w deszcz się wsłucham, niech płacze dziś za mnie,
ja uśmiech wskrzeszę, bo słów dawno zabrakło,
a w sercu puste miejsce na zawsze pozostało.

Mamo...

Pojawiłeś się na świecie,
przyszedłeś do nas z daleka,
zagościłeś w naszym życiu...

I choć mnie wszystko boli,
choć wyglądam źle,
choć brak mi Ciebie Mamo...

Wszyscy już Cię pokochali,
serca swe Tobie oddali,
i cieszą się, że jesteś z nami.

Nasz Mały Skarb.

Jak lekkie piórko wznoszące się wysoko,
tak Ty wzleciałaś w przestworza nieba.
Niespodziewanie, niepostrzeżenie,
opuściłaś świat bólu, cierpienia, zamknięcia.

Dostałaś skrzydeł i odleciałaś,
zostawiając udręczone ciało na ziemi.
Wiem, że nie chciałaś, wiem, że walczyłaś,
ale Mama Twoja Cię już uwolniła.

Jesteś bezpieczna, wolna na wieki,
lecz nie wyobrażam sobie tutaj bez Ciebie.
Jesteś opoką, uśmiechem, radością,
i zostawiłaś tyle tutaj jeszcze przed sobą.

Cierpienia dużo, i dużo łez jeszcze,
wyleję za Ciebie i do Ciebie Mamo,
chcę być tu silna, bo inni też płaczą,
lecz w domu, po cichu łkam bezgłośnie za Tobą.

Nie myślę o sobie, o sobie jak najmniej,
myślę o Tobie, o wszystkech, którzy tęsknią badzo,
bo kochali Cię zawsze, bo serca mieli czyste,
nawet Ci, których poznać okazji nie miałaś....
...bo odeszłaś za wcześnie.

Mamo...
...słów mi brak.

Miałam dzisiaj sen, dziwny sen,
byłam tam ja i byłeś tam Ty.
I choć Cię nie ma, wiem, co to znaczy.
Zapomnieć nie mogę, choć ból już mniejszy.
Umarłeś, a ja nawet nie wiem dlaczego.

Miałeś przyjść właśnie dzisiaj,
to mi przekazać chciałeś.
Nie dane mi było mieć Ciebie w ramionach,
choć wiem, że to nie była moja wola,
za dobrą mam pamięć i za wrażliwe serce...

Dzisiaj nowe życie na nowo się rozwija,
lecz, wiedz, że ja Ciebie nadal pamiętam.
Idę z nadzieję i strachem o każdy kolejny dzień,
wierząc, że życie zmieni i przewróci się,
by szczęście mieć, by uśmiechu poczuć Twego część.

Jeszcze wczoraj była ze mną,
piękna, choć mała, bezbronna iskierka.
Jeszcze wczoraj wesoła,
nadal niemowa, choć całkiem myśląca...

Dzisiaj już znikła, przepadła w otchłani,
nieznana, drobna, bronić się niezdolna.
Dzisiaj już sama, ona i ja,
iskierka nadziei, migoce już w niebie...

Biegła przed siebie nie znając celu,
uklękła i rzekła niezdolna do gniewu:

"Nie siłą jest ogień potężny wzniecać,
nie siłą wyrwać ogromny pień.
Lecz siłę ten ma w sobie nadludzką,
kto w śmiech zamieni bliską już łzę."

Krążyła w myślach, nie widząc drogi,
biegała wokoło, szukając przestrogi.

Nagle stanęła, uklękła, zwabiona,
wpadła, umarła w mrokach jej dusza przepiękna.

Od teraz krąży i krąży ciągle po niebie,
płacze i krzyczy, zła sama na siebie.

Uważaj przechodniu, oczy otwieraj,
byś nie utonął jak Ona utonęła.

Idzie powoli, przez świat niepoznana,
idzie i myśli, gdzie jest jej enklawa.

Zagląda wszędzie i kwiatki zbiera,
w lustrze wody myśli rozdziera.

Dziś tutaj przebywa, dla Ciebie przychodzi,
jutro też będzie, jednak odchodzi.

Myśli rozdarte, podarte są w strzępy,
przez Ciebie, bo byłeś nieugięty.

Idzie przez łąki, niebo niebieskie,
idzie i myśli zostawia przeklęte.

Zbiera na wianek, plecie z nich koszyk,
i zastanawia się gdzie jest jej grosik.

Niebo niebieskie nad nią króluje,
gdy Ona sama doliną się snuje...

Słońca,
co czuwa nad Tobą,
gdy się gdzieś spieszysz,
co promieniem otula,
gdy szalika nie masz...

Ciepła,
co Twą duszę ogrzeje,
gdy w krainie zimy przebywasz,
co stopi pokłady zimna,
gdy nadzieja zdaje się być daleko...

Uśmiechu,
co o poranku Ciebie powita,
gdy nie chce się wstawać,
co będzie bezwalutowym darem,
gdy nie masz czym zapłacić...

...tego Ci życzę.

On zmęczony i zły na cały dzień,
w psychicznym dole...

Ona widząc to otworzyła siebie,
chmurami otoczyła,
słońcem ogrzała i deszczem ukoiła.

On miał się lepiej,
choć nadal w swoim świecie.

Ona to rozumiała i spokój mu ofiarowała,
mimo, że go potrzebowała sama.

Nagle - Piorun...
Nagle - Błysk...

On posłusznie się zgiął.
Na własne życzenie - nie umiał odpuścić.

W tym momencie...
Całe jej starania...
... zakopał w grobie.

Nie rozumiał jej gniewu.
Nie rozumiał jej frustracji.
Nie chciał...

Ona płakała...

Oboje zasnęli...
... dręczeni swoimi demonami.

Miał jasne włosy i bladą cerę, nigdy niemuśniętą słońcem,
smutnymi oczami samotnie spoglądał na ludzi,
nierozumiany, niedoceniany i niedostrzegany,
podróżnik, długodystansowiec i marzyciel...

Miał delikatne dłonie i niebanalne spojrzenie,
piękny, cudowny, monumentalny,
chodził znanymi sobie ścieżkami,
zawsze dostępny, zawsze obecny....

(Księżyc - czy dostrzegasz jego istnienie? Czy zatrzymujesz wzrok?

To On jest Królem nocy. To On pragnie Twojego istnienia.
Zabłąkany i niestrudzony wędrowiec po granatowych polach Gwiazd.

Zatrzymaj się i pomyśl. O czym? O wszystkim czego pragniesz...)

Jechała pociągiem, który powoli wyhamowywał, a za oknem widoki stawały się coraz bardziej szare.
Minęła zatłoczone pendolino i wieloprzesiadkowy regionalny.

Nie wysiadła - czekała...

Może przesiądzie się w następny...

Ale jaki to będzie?