Twórczość, MariaAntonina

Przejrzystości Twoich zachowań,
w kolorze kawy z mlekiem,
przyprawiają mnie o drgania w
mojej mikrosferze.
Imploduję pod ciężarem naszych
wzajemnych oskarżeń.
I jestem zbyt dumna zostać.
I zbyt próżna by przyznać,
że razem potrafimy
tylko odchodzić.

Wolimy odległość, palcami wypisując żale,
oddechami łącząc się na liniach,
tęsknoty wydychamy z nikotyną,
a uczucia wypłukujemy alkoholem.
Liczymy na siebie, egoistycznie
szukając szczęścia.
A ono ukrywa się w bliskości.

Chodź, bądźmy szczęśliwsi od mrówek,
całujmy swoje czułki przez słoneczne okulary.
Nie szczędźmy sobie miłych słówek,
bo tak nam dobrze, do pary.

Idź, mrówki patrzą na nas szyderczo.
Przez ciemne okulary widzę kontrast.
Oszczędzam słowa, brzmią awanturniczo.
Bo tak nam dobrze, bez nas.

Wracała ze szkoły zmęczona. Wchodząc do klatki schodowej miała nadzieję, że nie spotka w mieszkaniu nikogo, ale gdy tylko przekroczyła jego próg , przywitała ją matka. Zamachała do niej rękami i ze zrozpaczonym wyrazem twarzy zawołała ją do kuchni.
-Twoja siostra zwariowała- oznajmiła dramatycznym szeptem kobieta, która nazywa siebie jej rodzicielką.
- To nic nowego, mamo- odpowiedziała otwierając lodówkę.
Oprócz światła, samotnego słoika z ogórkami konserwowanymi i musztardy, nie było tam nic zdatnego do zjedzenia. Z westchnieniem zamknęła urządzenie nie godząc się z brakiem posiłku. Jej brzuch miał podobne zdanie.
-Tym razem to coś poważnego. Przyprowadziła ze sobą jakiegoś chłopca …
-A może miała przyprowadzić dziewczynę...? - wymruczała penetrując szafki, szuflady, a nawet własny plecak w poszukiwaniu jedzenia. Musiała coś [...]