Twórczość, marchand de sommeil

Jak snuć marzenia
to cicho tak
by zagłuszył je wiatr
by nie kusić losu
co lubi sadzać między czarne wrony
białe kruki

i marzyć ukradkiem
by ktoś przypadkiem
nie zorientował się o co chodzi
bo wtedy już tylko wariata strugać
potykać się o obierki
mówić że to kłody
zawsze coś za swoją niezdarność rugać

nie kupisz łóżka ni snu za marzenia
ale nie daj sobie wmówić
że nie ma tu miejsca na magię
zamknij więc oczy i udawaj że śpisz
gdy pogrążony w letargu świat
zanuci rozczarowującą kołysankę.

Stoję naprzeciw jeźdźca samotnego,
nie śmierć to,
nie zaraza,
nie głód.
On straszniejszy mi niż bracia jego,
ich osąd
nie ciąży bardziej
niż na mej duszy trud.

Czerń i biel pól w szarość się zlewają,
nie czuję za wiele
gdy pustka wieje
skrajnością.
Jak wskazać wroga, gdy tak samo wyglądają
wszystkie te figury
co nienawidzą mnie
i co darzą bliskością?

Co pierwsze uderzy?
czy jeździec będzie szybszy
od ciała co mnie nienawidzi,
czy zmysły wszelkie ulotnię
Czy zginę od wieży
w której ścianach
tak bardzo chcę
zamknąć się teraz samotnie?

Gdybym choć zwrotkę przyszłości usłyszał,
przekląłbym w sobie te wersy.
Najadł się beztroski za czasów,
gdy chleb powszedni nie był czerstwy.