Twórczość, malutkaa93

Obserwując wszystko dookoła mam wrażenie, że ludzie się gdzieś zatracili. Na wszystko dobrym sposobem jest alkohol, nic nie znaczące rozmowy, przypadkowi ludzie, zabawa. Nikt już nie szuka rozmów od serca, kogoś kto będzie kimś prawdziwym w dobrych i złych momentach. Nikt nie czuje potrzeby usiąść z kimś wieczorem i po prostu pomilczeć, być razem. Patrząc na to wszystko mam wrażenie, że jestem małym, malutkim elementem układanki, który nigdzie nie pasuje. I wtedy ogarnia mnie złość, zwątpienie we wszystkich i we wszystko. Szukam uparcie kogoś dla kogo liczą się uczucia, chwila spędzona z kimś sama w sobie, szczerość, zaufanie. Kogoś kto nie potrzebuje do szczęścia niekończących się imprez i alkoholu. Przez chwile myślałam, że w końcu znalazłam, że nie jestem sama, że jest ktoś jeszcze kto szuka czegoś prawdziwego. Szybko okazało się to tylko złudzeniem. Ten element także okazał się być tym, który pasuje do każdej układanki, tylko nie mojej.

Przychodzi moment w życiu każdego człowieka, że pragnie się czegoś więcej niż przelotnych znajomości, niekończących się zabaw, osób, które dziś są, ale jutro może ich już nie być. W takiej właśnie chwili marzymy poznać kogoś, kto od pierwszego wejrzenia poruszy w nas to, co nikt inny do tej pory nie poruszył. I mimo, iż będzie to uczucie trwać choćby sekundę, będziemy wiedzieć,że to jest TA osoba. Osoba, która z sekundy na sekundę przewróci nasz świat do góry nogami, którą będziemy chcieli poznać na każdy możliwy sposób, spędzać z nią każdą wolną chwilę, być obok, gdy będzie tego potrzebować.

I jakie przeciwności by się nie pojawiały na drodze, nic ale to nic nie powstrzyma nas, by być jak najbliżej tej osoby, [...]

Ostatnio mam wieczory podczas których myśli nie pozwalają spokojnie zasnąć. Patrzę przed siebie i rodzi się pytanie 'po co to wszystko?'Po co poznajemy kogoś?czas pozwala na przywiązanie,nadzieje,wiarę w szczęście,a w końcu na miłość.Po co te chwile łez,oddania,poświęcenia,wiary, że to co się robi ma jakiś sens. Po co jeśli nadchodzi dzień, w którym się to kończy.Odchodzi ta osoba. Zostają tylko:ból do którego z czasem się przyzwyczajamy i traktujemy go jak przyjaciela,zawód ,że to wszystko w co tak wierzyliśmy i co było częścią nas okazało się czystym złudzeniem, rzeczy, które z czasem się zniszczą i wspomnienia,które się zamazują.Więc krzyczę głośno PO CO?Jeśli zawsze jest tak samo. Nigdy inaczej. Czasem mam nawet wrażenie, że życie ze mnie drwi pozwalając wpierw na radość a później pokazując w pełnym świetle, że to co tak mnie uszczęśliwiało tak na prawdę było tylko pryzmatem nierealnych marzeń.Lecz nadchodzi taki moment w życiu każdego,że zdaje sobie sprawę ,iż więcej nie udźwignie jeszcze raz tego bólu.I wtedy ta cała wiara,nadzieja,że coś pięknego Cię spotka,że gdzieś tam ktoś na Ciebie czeka, znika,pęka jak bańka mydlana.Znika tak jak Ci wszyscy ludzie w jego życiu. To jest właśnie ten czas,kiedy wstajesz każdego ranka nie dla kogoś,tylko wstajesz, bo tak ma być. I tak na prawdę niczego już nie oczekujesz od życia.To jest tak jak z oddychaniem.Robisz to automatycznie.Widocznie takie jest życie.

Jak to zrobić? By się nie bać porażek,odrzucenia, a co najważniejsze uczuć tak głębokich, iż odmieniają Twój cały świat i Ciebie samego? Kiedy wiedzieć, że to właśnie ta osoba jest tą odpowiednią? Co robić , kiedy zdajesz sobie sprawę, że się otworzyłeś , zaufałeś i właśnie wtedy pojawiają się wspomnienia niczym złe duchy z przeszłości , które szepczą "Historia lubi się powtarzać". Skąd czerpać wiarę w to wszystko, co po drodze straciło sens i wydaje się nierzeczywiste, odległe? Strach przed tym wszystkim co jest nieznane i pamięć o tym co nas spotkało paraliżuje nas, odbiera nam zdolność do dalszego działania. I to właśnie sprawia, że my ludzie obawiając się tych wszystkich rzeczy, często porzucamy coś co przynosi nam szczęście, przechodzimy obok ludzi obojętni,mimo iż może właśnie w mijanej osobie moglibyśmy odkryć przyjaciela, swoją miłość...

Czemu to życie jest takie trudne?

Ludzie skupiają się na tym czego nie ma, nie dostrzegając to co mają,czekają na coś dobrego i nie widzą,że obok siebie mają coś lepszego. Taka ludzka natura nie widzieć tego co piękne.

Czasami wystarczy tak niewiele,jeden nierozważny krok,a tracimy wszystko to co kochamy i na czym nam zależy..

Przyjaciel to nie taki ktoś, kto po wysłuchaniu Twoich słów, klepie Cię po ramieniu i mówi:"No to masz problem."Jest to taka osoba, która po wysłuchaniu mówi ze zmartwiona miną:" No to mamy problem."

Ludzie to zadziwiająco mściwe i zazdrosne stworzenia..Indywidualizm jednostki jest tłumiony w zarodku. A szkoda!