Szukała sensu w życiu

Pytała Boga czemu musi cierpieć

Lubiła pogrążać się w myślach

Może to ją zgubiło...

Chciała czuć tak jak kiedyś

Cieszyć się z drobiazgów

Robiła wszystko aby wróciło jej dawne JA

Niestety nigdzie nie mogła już się odnaleźć

Poznała gorzki smak pustki i pożałowania

Chowała swe męki na samo dno duszy

Nikt nie mógł poznać jej tajemnicy

Wiedziała że ludzie nic nie rozumieją

Myślała że wszyscy są przeciw jej

Przygotowała się więc do walki

Usilnie walczyła każdego dnia

Nie chciała być taka jak wszyscy

Zrozumiała że czasem jednak trzeba

Została sama

Wpatrzona w blask świec

Uświadomia sobie jak mało warte jest jej życie

Spostrzegła że gdyby znikła

Nikt by nie tęsknił

Tęsknota...

Słowo które doskonale opisuje to co czuje

Chce znów cieszyć się każdym porankiem

Ale wie że to jest nie możliwe

Zamyka więc oczy i wyobraża sobie....

SZCZĘŚCIE

tylko to jej pozostało...

marzenia

Myśli o cudownych chwilach

Gdy lubiła śmiać się i bawić

Już nie potrafi wstrzymywać się od łez

Znów płacze

Na pytanie czym jest życie?

Odpowiada...

Karuzelą która kręci się coraz szybciej

Aż przestajesz wszystko widzieć

To co piękne staje się krzywe i zamazane..............

Nie ma sensu dłużej iść

Po co???

Przeze mnie tylko smutek...ból i gorzkie łzy;(

To co się stało...

Tego już nie zmieni nikt

W zamknietych dłoniach skrywam twarz

Boże po co Ci ja?

Jak anioł bez skrzydeł

Jestem niczym

KRZYK ciszy i może łez

Melancholia z fortepianem w tle

Nagle trzask!

Świateł blask

i gorzkie morze czarnych dni...

Boże.. pozwól już odejść mi...;((

Najbardziej się smuciła kiedy wiedziała, że już nie może pomóc

Bezradność wbiła sztylet w jej serce

Widziała strach i ból... nieszczęście

Nie rozumiała dlaczego jest wokół niej tyle zła i cierpienia

Walentynki... nic nadzwyczajnego...

trochę radości

trochę smutków... CODZIENNOŚĆ

z większą ilością serduszek i róż..