Twórczość, mała.

Z wiekiem uświadomiłam sobie, że nie wierzę, ale też zrozumiałam jak bardzo ta wiara, której nie mam mogłaby mi pomóc.

wycierając łzy,
wyrywam kartki z pamiętnika
rwę zdjęcia.
rzucam po pokoju strzępkami wspomnień.
żal i gniew nie dają mi spokojnie oddychać,
nie potrafię nad nimi zapanować,
nie mam już siły..

gdy już wykrzyczała mu prosto w twarz wszystko to,
co przez tyle lat, uparcie tłumiła w sobie
opadła z sił
i z łzą spływająca po policzku
zasnęła.
spała tak niewinnie..
jakby cały ten gorzki świat nie istniał.

jednak na jej rekach wciąż widniały blizny,
sprytnie wymykające się z pod rękawa.
a drżące ciało,
szczelnie wtulone w jego ramiona
nie pozwalało mu odejść.
znowu.

dziś już wiem,
nie warto !
raz straconego zaufania
nie da się tak łatwo odbudować.

Po pokoju rozchodzi się głośna muzyka.
Zamykam oczy i otulam sie minutami samotności.
Chociaż na chwile zapominam o całym świecie...
I po prostu jestem szczęśliwa.

Myślałam, że to będzie łatwiejsze. W końcu już raz Cię pożegnałam. Ale kiedy miałam to zrobić po raz drugi, tym razem już ostateczny, odcięłam się od wszystkiego. Wspomnień, osób, które mi o Tobie przypominały. I dopiero po dwóch latach uświadomiłam sobie, że chce mi się płakać kiedy ktoś wspomni Twoje imię, że to boli mocniej niż wtedy, kiedy umarłeś. Najwyższy czas się pożegnać, tato.

I tylko cisza odbija się echem od kamiennych płyt i płonących zniczy.Stało się, już Cię nie ma.