Twórczość, Mała Mi

On ją zranił i dobrze o tym wiedział
Wypowiedział kilka słów, w złości je powiedział
Pod wpływem paru osób spieprzył miłość sobie
Choć zależało mu na tej jedynej osobie
Po kilku latach chcial to wszystko naprawic
Gniew do nieprzyjaciół próbował w sobie zataić
Płakał po nocach, kobietę swą wspominał
Było mu zal tego co nawyczyniał
Dzwonił do niej lecz ona nie odbierała
Wiedziała ze to on lecz udawała
Pisał sms-y, ciągle o niej myślał
Chciał napisać list, róże do niej wysłał
Lecz ona nie reagowała
Po tym co jej zrobił gdzieś go miała
Spieprzył to co razem zbudowali
Odeszło w zapomnienie, miłości nie uratowali
W końcu zdecydowała że z nim porozmawia
Miała dość wszystkiego i tego udawania
On ją przeprasza, wszystko jej tłumaczy
Nie był pewien tego czy ona mu wybaczy
Ona nie wybaczyła, świat mu sie zawalił
Kobieta, miłość , to wszystko od siebie oddalił

Herbert nade mną płacze
Niebo robi się ciasne od jego łez
Jestem chora
Chora na poezje
Poezja we mnie tkwi
Poezja rodzi się z mojego ciała
Jestem matką poezji
Sokrates wyszedł już z mody
Kopernik zestarzał się
Moja poezja jest młoda
Rozwija się, wciąż debiutuje
Gwiazda wśród wielu gwiazd
Moja gwiazda nie zgaśnie
Moja gwiazda nie przeminie
Moja gwiazda to moja poezja
Być i tylko być, a nie nie być
Poezjo płyń ze mną przez całe życie
Towarzysz mi wszędzie
Natychaj moją duszę
Nie chcę znaleźć lekarstwa na poezję
Chorobo ta nigdy nie ustawaj

Ona była zupełnie inna niż wszyscy
Była odmienna, była indywidualnością
Miała pasje, własny świat
Ale oni postrzegali ją jako dziwną
Odmienną, nie chcieli z nią rozmawiać
Izolowali się od niej, wyśmiewali
A ona miała tylko marzenia
Myślała inaczej niż wszyscy
Myślała przyszłościowo, rozumnie
Nie cieszyła ją chwila, bo chwila jest ulotna
Cieszyła się po prostu życiem
Była zatopiona we własnym świecie
Niekochana, nielubiana
Nie wiedziała co to miłość
A jednak kochała najmocniej ze wszystkich
Twierdzili że serce ma z kamienia
Że jest nieczuła, ale ona czuła
Czuła bardziej i rozumiała więcej
Myśleli że jest inna a była tylko wrażliwsza
Normalna- jednak dziwna
Taka sama- jednak inna

Ta kłótnia zmieniła całe jego życie
Wywróciła totalnie do góry nogami
Nikt nie spodziewał się takiego końca
Końca, który zapadł w pamięci jego bliskich
Zapadł w serca, a najbardziej poruszył JĄ
Ona czuje się winna , nie może zapomnieć
..............................................................
Przyszedł do niej...
Powiedziała mu kilka niemiłych słów
O kilka za dużo.
Sprzeczali się, wymieniali argumenty
Ona nie chciała go słuchać
To było inaczej, niż ona myślała
Jednak nie pozwalała mu mówić
Krzyczała, prawiła kazania, kazała mu wyjść
Smutny i zły wsiadł na motor
Pędził z ogromną prędkością
Drzewa mknęły...Świat szybko się przesuwał
Pisk opon...zaciśnięte oczy...
I tylko roztrzaskany motor i plama krwi została po nim
Ich nieporozumienie stało się przyczyną śmierci
Niezatartym błędem do końca życia.

Był zagubiony, zniszczony psychicznie i duchowo
Był człowiekiem przegranym , ale mającym serce
Zapukał w drzwi i czekał, czekał na człowieka
Który mu je otworzy, który jest lepszy od niego
Nie spodziewał się kogo zobaczy...
Zobaczył samego siebie w latach dzieciństwa
Zrozumiał swój błąd, chciałby cofnąć czas ale nie mógł
Tęsknił za tym wesołym chłopcem, nie wiedzącym co to problemy
Zrozumiał że już się nie podniesie
Zatrzasnął drzwi i zakończył życie
Czując wiatr we włosach i wolność od problemów
Zrzucając się w przepaść

Biała kartka to nie pusty obraz. Właśnie ta biała kartka zawiera najwięcej obrazów . Te obrazy tworzy każdy z nas w swojej głowie. To my jesteśmy artystami.