Twórczość, maguśka

Zazwyczaj jest tak, że bardziej zależy nam na kimś, kto nas zawodzi i rani niż [tak jak być powinno] na kimś, kogo powinniśmy doceniać, że chce być w naszym życiu kimś bardzo ważnym...

Czuję ogromną tęsknotę. I mówi się "usycham z tęsknoty" , mogę traktować to dosłownie. Tak wielką czuję pustkę, że już nie wiem co robić.
Patrzyłam wczoraj na Niego i myślałam o Tobie. Zdawał sobie z tego sprawę. Nie chciałam aby cokolwiek mnie z Nim łączyło, jednak był tak inny od Ciebie, że byłam w stanie powiedzieć mu jak to między nami było i jest.
W momencie, gdy patrzyłam przez ociekające deszczem okno, zapytał o czym myślę. Nie odpowiedziałam mu. Stwierdził, że myślę właśnie o Tobie, miał rację. Jakiś czas później chciał mnie pocałować, odmówiłam. Powiedział, że nie chce tego bo się w Tobie zakochałam. Zaprzeczyłam. On jednak zamiast dać już temu spokój, zmienił określenie na "zauroczyłaś". Wtedy już nie zaprzeczyłam. [...]

-Czuję się samotna. -pomyślałam.
-Czujesz się samotna? -zapytał mnie nagle jakiś głos.
-Nie...jaa...czasami... -zaczęłam, próbując szybko coś wymyślić.
-"Nie powinnaś się tak czuć. Dobrze wiesz, że masz mnie i zawsze możesz na mnie liczyć!"
Obejrzałam się dookoła. Nikogo nie zobaczyłam. Pusto! Słyszałam tylko dźwięki smutnej melodii i [jakże prawdziwe] słowa piosenki, nic więcej. Po chwili zorientowałam się, że mój umysł odtworzył scenę sprzed 2 lat. To był głos Rozumu. Naśmiewał się ze mnie, że właśnie wtedy poszłam za głosem Serca, że tak bardzo się starałam "być dla nich", zawsze. Posłuchałam Serca wtedy, gdy wszyscy mówili: "zawsze możesz na mnie liczyć", naiwnie w to wierząc.

Życie daje nam w kość, ale czasami w jednym dniu spędzonym z przyjaciółmi można dostrzec, ile daje nam szczęścia i mimo wszystkich problemów chcemy działać dalej, chociażby dla takich właśnie momentów ;)

Czuć tęsknotę za kimś, kto niewiele uczynił w naszym życiu. Nie kochać go, ale tęsknić. Czuć smutek, żal i przytłaczające odrzucenie, przypominając sobie, jak obojętnie nas potraktował, mimo że wcześniej mieliśmy wrażenie, że troszczy się o nas i że jesteśmy dla niego KIMŚ. Nie znając powodów, z których tak postąpił cały czas zadajemy sobie pytanie "Czemu kolejna osoba w moim życiu zawiodła?" Stawiając sobie myśl przewodnią: "Nie ufaj nikomu bo na każdym prędzej czy później się zawiedziesz", usilnie chcemy zaufać komuś bezgranicznie, bez jakichkolwiek wątpliwości i właśnie wtedy gubimy się we własnym życiu. Bo jak tu żyć, skoro WIESZ jacy są ludzie, a mimo tego z całego serca PRAGNIESZ im ufać?

Czasami układamy różne historie, które naszym zdaniem mogą się wydarzyć w przyszłości, jednak nie przewidujemy że czasem po prostu ktoś nas zostawi. Ma okazję żeby iść, tylko bez Ciebie. I idzie, nie obchodzi Cię czy pnie się w górę, czy spada w dół. Teraz tylko liczy się to, że idzie bez Ciebie, że praktycznie dla niego już nie istniejesz, mimo że on nadal jest dla Ciebie kimś ważnym... Olewajmy takich ludzi ! Może wtedy się przebudzą i zauważą tą różnicę, która jest między obojętnością a dbałością, współczuciem, tym całym pięknym ciepłem... Przechodźmy obok niego bez słowa, tym razem bez uśmiechu, bez jakiegokolwiek spojrzenia w oczy, bez zainteresowania... Tak po prostu, obojętnie.

Myśląc o Tobie próbowałam pogodzić się z faktem, że nigdy nie będziemy jednością, jednak właśnie w tej chwili musiałeś się odezwać... Co to znaczy ? Czy jestem na Ciebie skazana ?

To uczucie wróciło jak dzień po nocy, jak noc po dniu, jak słońce po burzy, jak tęcza po deszczu, jakby w ogóle nie odchodziło. Ono NIGDY nie odeszło, po prostu zawiał wiatr i przygasło, ale kiedy wiatr się uspokoił, ono odbiło się od kogoś i powróciło z podwójną siłą .

Przytłacza mnie ta codzienność. Boję się że już zawsze tak będzie. Życie każdego człowieka z mojego otoczenia się zmienia, moje stoi w miejscu, ciągle jest takie same, ciągle ta sama codzienność...ciągłe uczucie samotności...bezradności.