Twórczość, Magda M.

Wiem już, że całe piękno da się wymalować ciszą..
Cicho i dźwięcznie zrzuca maskę z twarzy i szklanki ze stołu..

Nie lubię latać, mam lęk wysokości, a jednak chciałabym wzlecieć i uciec daleko.
Tam gdzie nie sięgniesz wzrokiem...

Mózg człowieka jest mapą.
Szare komórki kształtują podłoże, tworząc niziny, wyżyny i pojezierza.
Jednakże w mojej głowie króluje depresja.

Z powolna wpadam w sen zimowy.

Jako mała dziewczynka naoglądałam się bajek o księżniczkach, rycerzach na białych koniach i smoczych bestiach. Wtedy chciałam być księżniczką, z czasem zapragnęłam mieć swego rycerza.
A dzisiaj chcę mieć smoka na własne skinienie, aby pozabijał tych, co nie podporządkowują się mojej władzy.

Zebrało mi się na wspominki.
Odkurzam wszystko to, co obrosło w brud, kurz i pajęczynę.
I jakoś tak jaśniej na sercu.

Myślałam, że umiem latać.
A kiedy wyskoczyłam przez okno, zorientowałam się, że śniłam i wcale nie mam skrzydeł.

Choruję na chroniczny nieład mózgowy. Tysiące myśli na jedną zasraną chwilę, a myśli te nie są realizowane.
I zataczam błędne koło, myśląc "dlaczego wszyscy mnie opuszczają?"
Powodów jest tysiąc; za gruba, za cienka, za głupia, nazbyt roześmiana, czasami też bywam za niska, a innym razem po prostu nienormalna.
Żadna nowość, jeżeli ktoś mnie zna dłuższą chwilę, nie powinno przeszkadzać mu to, że mam wad tyle... w końcu wytrzymał ten czasu szmat. Nie zaszkodzi wytrzymać jeszcze jakiś czas.

Czasami zło przychodzi pod maską dobra, lecz jego prawdziwym celem jest szerzenie zła.
A ja tkwię jedną stopą w baśni, zaś drugą w otchłani piekieł.
Brak mi czegoś.
Ciepła, osoby która podałaby mi dłoń, podczas powolnego spadania.