Twórczość, Louri Irlis

dzień
wlecze
jak makaron
al dente
życie
jeszcze
myśl jedna
skręca mnie
jak papierosa
ostatniego
wypalam
resztką dymu
zaciągam się
a ona ?
spoczęła
naprzeciwko
dostojna
śmieje się
w głos
tylko

...

nie obiecuj

czasem lubię
marzyć
i wiem
w równoległej
rzeczywistości
na drugim krańcu
Wszechświata
zdarzył się
cud
miłości

gdzieś tam
jesteśmy
razem
Ty i ja
wszystko
takie proste
jakbyśmy
oddychali
sprowadzamy
na ziemię
dusze naszych
dzieci
odkrywając
tajemnicę
szczęścia

...

otwieram
oczy
i idę
dalej

szukam
na
skali
odpowiedzi
czy znajdę
ją
czy może
nie jest
mi pisane
prawdę
znać
zbyt
wcześnie
wszystko
odchodzi
...
paranormalnie
błądzimy
w sobie
Ty
we mnie
a ja
w Tobie

być
może

wszyscy
tutaj
tak

umierają
i rodzą się
w milczeniu

kochają
pragną
krzyczą

jakby nikt
nigdy
nie miał
ich
usłyszeć

i tylko cisza
odbija się
szarym echem
pośród
głośnych
ścian
betonu

tonę

nie łatwo
zapomnieć
wybaczyć

przejść
do porządku
dziennego

nie widzieć
i nie czuć

powiedzieć
idę dalej

czasem tak boli
niespodziewanie
w tramwaju
na ulicy
w pokoju
wśród ludzi
i ciszy

lecz każdy
ma swoją
drogę

często
mijamy się
na rozdrożach

by zniknąć
na zawsze

niezapowiedziani

spotykam
swoje życie
jeszcze raz

do poprawki
mnóstwo spraw
do przeżycia
kilka ominiętych
chwil

bo wszystko wraca
prędzej
czy później

niedopełnione
zobowiązania
wobec siebie
i innych

wobec świata

niedokończone
zdania
i sny
niewyśnione

na wszystko
odpowiedni

czas

drogi
tak szybko
ubywa

i dzień
za dniem
goni

odwracam się
a za mną
nikogo

tylko znikające
zakręty szepczą,
że bolało
kiedy chciałam
wspiąć się wyżej
ponad ludzkie
niedoskonałości
uczucia
zbyt ciężkie

a życie

jak ten wiersz

....

niedokończony

są takie dni
kiedy się wraca
do początków

czasem żałujesz

prawda... ?

nie mogłeś
nie chciałeś
nie zrobiłeś
nie powiedziałeś....

straciłeś szansę
na inne życie

jednak

wszystko nieprawda
bo nie ma
nic
ostatniego

nie żałuj
żyj, kochaj,
śmiej się

płacz, lecz
nie szlochaj

w życiu
nic nie jest

ostateczne

wiele jeszcze
kamieni
szlaków nieprzetartych
snów pod gołym
niebem
i poranków we mgle
że czasem drogi
nie widać
i świata
...

dopiero
gdy oczy zamknięte
i słów brak
ujrzeć się da

bo widzisz
czasem trzeba
przebyć
długą drogę
by
odnaleźć

siebie

nie ma już
tamtej drogi
i skrzyni
ze skarbami

słowa rozwiał
wiatr obcy
pośród tak wielu
nieoczekiwanych

lecz
...

spójrz
słońce oświetla
kraniec nieznany

co było
już się
nie zdarzy

by iść do przodu
wciąż sny
zmieniamy

podobno
zmiany
leczą
wszystkie
rany
...

nie widząc
świata
poza światem

zamykasz
zmysły
niewidzialne

jesteś przecież
gwiazdą
która szuka
właściwego Nieba

nie bój się
światła
które nagle
oślepia

a czas...?

czasu nie ma
i nie będzie
dopóki wieczność
się nie spełni

odwagi