Twórczość, loczek...

Podaj mi swoją dłoń...
Uściśnij i nie puszczaj...
A ja przez dotyk poczuje jak bije twoje serce...
Widzisz...
Czuje, że bije dla mnie...
Tak niewiele potrzeba nam do szczęścia, które jest tak blisko...

Kocham Cię...
I tym to akcentem za kaczę ten dzień...
Aż jutro zacznę następny
i powtórzę to słowo jeszcze raz...
Bo jestem go pewna tego, co czyje...
I będę czekać aż ty powiesz: To jednak nie wystarcz...
A ja przyznam Ci racie...
Ale nie będę tracić nadziei...

Twoje oczy znów patrzą się w moje...
Twoje dłonie dają ciepło moim dłonią...
Twoje usta uśmiechają się do mnie...
Twoje serce bije dla mnie...
Fakt, że jesteś przy mnie daje mi bezpieczeństwo...
Szkoda, że ta chwila nie mogła być wiecznością...

Nasza rozmowa płynie jak podziemna rzeka...
Chce wysłać wiadomość i puszczam białą łódkę na wodę, lecz ona namięka i słowa są nie czytelne...
Próbuje mówić, ale nie potrafcie...
Ponieważ tonę w łzach...

Każdego dnia walczymy...
By być nikim innym jak tylko samym sobą...
W świecie dna i nocy, który stara się uczynić nas jednym z wielu...
Pozwala toczyć bitwy z własnym sumieniem...
I nigdy ich nie dokończyć...
Okazuje nasze Ja...
Łączy w My...

Czasem chwila trwa dłużej niż inne...
Czasem czas zamiera...
Czasem śmierć jest trudniejsza niż życie...
Czasem nas nie ma...

Chciałabym zatrzymać czas dla kilka osób, ale się nie da...
Dla tego każda minuta jest całym życiem...

Tak łatwo się zakochać...
A tak trudno zdobyć...
Tak łatwo zranić...
A tak trudno naprawić...
Tak łatwo zapamiętać...
A tak trudno zapomnieć...
Tak łatwo było żyć...
A teraz jak już Ciebie nie ma...
Teraz to już nie to samo...

Często na siebie wpadamy a gdy ją mijam
udaję że jej nie znam...
Próbuje spojrzeć w jej oczy ale nie umiem...
Pragnę aby mi wybaczyła ale marzenia to nie wszystko...
Chcę się od niej oddalić lecz się przybliżam bo tęsknotą za nią jest czymś gorszym niż spotkanie przypadkiem...