Twórczość, lizz

Pójdę tam,
gdzie wszyscy Oni się udali,
zostawiając mnie tu samą,
z rozpoczętą księgą,
niedokończonym jabłkiem,
skażoną cierpieniem myślą.
Jak oni mogli?
Egoiści XXI wieku.
Śmierć to nie rozwiązanie,
nie jest żadną drogą,
chyba, że donikąd.
A może to ja ich zostawiłam?
Zatonęłam
w chaosie uczuć,
huraganie emocji.
Utknęłam
w żywym punkcie.
Pójdę tam.

Włożę Cię pomiędzy
strony
mojej podświadomości.
Zapomnę,
że byłeś
myśląc,
że już dawno Cię tu nie ma.
Zarumienię się
na twój widok,
ale tylko pobieżnie.
Zasmakuje twych ust,
ale tylko wirtualnie
i indywidualnie.
Uwolnię swoją duszę,
ciekawe
czy połączy się z twoją?
Zamknę się w tamtym
co istnieje gdzieś
i gdzieś funkcjonuje
Zniknę rozpływając się
jak nocna mgła,
gdy tylko zdam
egzamin z bytowania.

Pogubiłam się...
Na rozstaju dróg
wybrałam nie tą ścieżkę
co trzeba.
Szłam po omacku,
zapatrzona w moje ambicje.
Zapomniałam po co
i dla kogo żyję.
I gdyby nie Ty,
pewnie wciąż
błądziłabym w labiryncie
zbyt przemyślanych spraw.
Wyprowadziłeś mnie z ciemności,
pokazałeś rzeczywistość,
wybudziłeś z koszmaru...
Dziękuję..

Moje usta pasują
tylko do twoich.
Łączą się z nimi
nierozerwalną więzią,
przesyłając sobie nawzajem
miliony namiętności
i niewypowiedzianych słów.
Kołyszą do snu,
witają rankiem,
tęsknią w podróży
i czule przepraszają.
Nie mogą bez siebie żyć,
tak jak my kochanie...

Całowałeś moje powieki,
trzymałeś za rękę,
szeptałeś do ucha
jak bardzo Ci na mnie zależy.
Otwierałeś drzwi,
puszczałeś oczka,
ale nigdy nie powiedziałeś mi,
że mnie kochasz.
I nagle odszedłeś,
zostawiając mi
złamane serce
i wiszące w powietrzu łzy,
które nie chcą
jeszcze przyjść...