Twórczość, livormortis

Oddaj się temu
Przecież wiesz
Przecież chcesz
Się nie odzyskać

I czystką wymazać
Różdżką zapomnieć
Mrugnięciem pokochać
I nagle zwolnić

Unieś się i swoje brzemię
Ponad taflę
A, gdy poczujesz
Mrowienie utraty
Zakrzycz

Oddaj mnie z powrotem
No oddaj
Oddaj

Bo nie za nic spędziłam większość życia z przepasaną torbą w wędrówce, poszukując.
W gęstwinach, w puszczach pełnych ludzkich trosk - troski swojej własnej,
o którą mogłabym zawalczyć.

Teraz czekam aż odejdziesz
Kiedy zgaśniesz w oczach
Gdy już Cię nie będzie

Spotkajmy się
W nietypowym miejscu
Nad ranem by podpisać pakt

Na zgodę podam Ci
Schłodzoną wódkę
Na złość jej nie wypijesz

Oblejemy się benzyną,
Mając nadzieje, że
Deszcz ją zmyje, zanim
Któreś rzuci zapałkę

Marnieje, zanikam, zapadam się, zlewam, kruszę i ziewam, upajam w sen, miękczeje, z każdym dniem starzeje, od bólu cichne, milkne i milkne, muskam pióro we krwi, krew wyciskam z pomarańczy, pomarańcze zrywam z żył, przez które tańczę i tańczę, znów upajam się - tym razem nie snem, kicham raz po raz, zjeżdżam w dół na raty, powoli, spłacam każdą z chwil zesłaną dziś na straty, sunę w wyobraźnię w głąb ciężkich starych słów, zaciskam mocno pięści wciskając je w mur, niszczę to co więzi każde małe zwątpienie, czuje jak coś we mnie mętnieje i płowieje, brak kolorów, szare żyły, biały puch jak smutny śnieg, tuż za rogiem ostra kosa, życie - bardzo króki bieg.

Nie będę czuć już nic
To było jak magia, ulotna para z ust
Niknęliście bez "widzimy się jutro"
I każdy dzień zatapiał się już dziś
Może to głupota, może to pół biedy i
Wrócicie niebawem, tak, na pewno
Ale proszę nie kupujcie drogich kwiatów
I rak nazajutrz zwiędną

Weź wdech, łap oddech, ratuj wydech
Czuje się okłamany, okłamywany
Stracony, to usycha
W moich dłoniach rozsypka
Pozostałości pyłu Tamtych dni
Śni mi się znowu śni nic
W gardle nóż, na oczy chusta
Kto będzie moim stróżem,
Gdy zapadnie pustka?

Jak długo? Jak długo będę tkwić?
W przestrzeni wyjętej realizmowi.
Jak długo? Jak długo będę żyć?
W klatce doznań starych i nowych.
Jak długo? Jak długo będę Cię znać?
Widzieć i dotykać w świetle dnia.
I czy to, że czuję koniec świata,
czy to że płonę w ogniu,
czy tak smakuje strata?

pierwszy śnieg spadł
w mojej głowie mgła
a za oknem topi się
pierwsza biała łza

W duszy płaczemy i upijamy się
W ciele leczymy i odsypiamy rany
W głębi marzymy i umiera nas część
Gdy z zewnątrz śmiejemy się i uśmiechamy..

Zakładam, ze popełnię wiele przestępstw.
Myślę, że nie wytrwam w całości.
Chyba nie zaopiekuje się nadzieją.
Może uda się to zmienić.
Może nasze serca to zmienią?

Może wiersze są z oddechów? A woda nakłania je do wrzenia, mówiąc: "To jest moja dusza, uwolniona. Drgnij.." A może muzyka jest ze spojrzeń? A ciało zbliża je ku sobie i im bliżej stoją tym bardziej w to wątpię. I mówią: "To nasze schronienie." Wchodź, wystarczy krok - jeden by przejść granicę ruchliwej drogi, ja w to nie wierzę, może koniec jest ubogi i wystarczy - wycofanie by nabrać w płuca wiersz. Może zamkniesz oczy by zobaczyć dźwięk, jak nigdy przedtem jak nigdy przed i odezwie się już wrząca dusza, uwolniona - jęk. Gorąca, gorąca, oparzy płomieniem wyzwolonych męk.