Twórczość, Lilyan

A tutaj gdzie idę krętą ścieżką,
Gdzie olśniewająca dopada mnie cisza,
Beztroska tu króluje,
Tu gdzie konary rozhulane przez wiatr,
Gdzie złociste listowie opada,
Gdzie igły na drzewach kołyszą się na strony świata,
I ten szum fal,
Fal które są daleko i blisko zarazem,
Które grają symfonię fenomenalną,
Tak niesamowitą dla uszu,
Marazm choć na chwilę przyćmiony zostaje,
By choć na te sekund kilkoro zastąpić mogły go,
Idylla i uśmiech ducha

Brak blasku,
Brak tchnienia,
Ciszy brak!
Marazm dopada,
Każdego i wszędzie,
Bez ustanku.
Szukam ja i szukasz ty,
Oboje nieświadomi...
Szuka ona i szuka on,
Oboje zdezorientowani...

Dziw nad dziwem!
Zdumiona ja i zdumiony ty,
Oboje zagubieni, samotni...
Zszokowana ona i zszokowany on...
Oboje rozdarci i samotni...

Cóż czynić?!
Czy móc coś można?!
Nie wiem ja i nie wiesz ty,
Oboje nieświadomi...
Nie wie ona i nie wie on,
Oboje zdezorientowani...
Ferment!
Ferment razy kilka!
Nagle chaos...
Chaos otacza każdego i wszędzie!

Po kolei, bez wyjątku
Zagłusza wszystko...

Wytrwałość jest cechą którą trzeba pielęgnować w każdej sferze życia. Nie wolno odpuszczać. Trzeba się zebrać w sobie, bo tylko poprzez wytrwałość dojdziemy do czegoś. Nie wolno się załamywać, trzeba kroczyć dalej. Z każdym upadkiem, trzeba wstać. I próbować. I jeszcze jeden raz i jeszcze jeden. W końcu się uda.
Ale droga jest do tego tylko jedna. Wytrwałość, która razem z cierpliwością, daje niesamowite efekty.

Jak wzburzone morze uderza falą o falę,
Tak życie jest pogmatwane.
Tak jak nie widać końca morza,
Tak końca nie widać utrudnień.
Morze raz jest spokojne,
A kolejnym razem szaleje Neptun wodnym żywiołem.
Fala za falą bije wtedy o brzeg,
Nie patrzy na to że może zalać piasek, zniszczyć zamki z piasku...
I zabrać do swej głębi muszelki.
Potem znów się uspokaja,
Ale ani morze ani brzeg,
Nie wraca do postaci poprzedniej...

Życie jest tylko krótką formą treści... Mieści się zwykle w linijce tekstu i jest najczęściej nie zauważalne przez większość ludzi...

Słodka chwila, pełna nadziei, wiary i chęci do życia, nie zostanie zadeptana, jeżeli tylko będziemy kierować się właściwymi ideałami, iść wyżej po ścieżce, co jakiś czas samemu idąc na spotkanie z przeszkodami na niej...

Dla przyjaźni mogłam wszystko. Dopóki nie dowiedziałam się, że przyjaźń znaczy "jesteś frajerem".

Czasami trzeba docenić to co się ma, nie myśląc o tym co mogłoby się mieć. Bo potem może być za późno i okaże się że zostaliśmy z niczym i trzeba wszystko zaczynać od początku.

Każdego dnia walczę, tłumię rozpacz rozdzierającą każdy kawałek moich myśli, szukam siły, by przetrwać to, co spotykam na swojej drodze...

Była ze mną przez długi i niedługi czas,
Ogarniała mnie w wielu sytuacjach,
Pobudzała do działania,
Czasem nawet wtedy gdy tego nie chciałam.
I jak na złość!
Opuściła mnie w najmniej spodziewanym momencie...
Nic nie mówiąc, wiele czyniąc,
Zostawiła mnie w tym krytycznym stanie.
I jak grom z jasnego nieba!
Potoczyłam się w dół ku otchłani,
By potem odbić się od odległego o miliony kilometrów dna...
Siła jednak nie wróciła,
Zostawiła jednak krótką wiadomość:
"Nie czekaj. Nie wrócę. Trzymaj się."
Musiałam zacząć sobie radzić sama,
Gdy najbardziej potrzebowałam pomocy.
Mimo że wiele razy próbowałam odnaleźć mą Siłę,
Nie dałam rady.
Jej miejsce zastąpiła jej krewna,
Zwąca się Nadzieja.
Ona dawała mi namiastkę Siły,
Wspierała, swoją nierealną egzystencją.
Jednakże, ona zaczęła twierdzić,
Iż nie jest mi już potrzebna,
Że zregenerowała mnie na tyle,
Bym mogła szukać Siły.
I odeszła.
Szukam Siły.
Mszczę się na Nadziei.
I rozpaczam.
Bo nie mam już siły na walkę,
Pozostał mi już tylko lęk i rozpacz.

Bo to tak jakby ktoś naumyślnie chciał zniszczyć sobie życie. Tyle że nie myśli wtedy o tym, że niszczy też życie innym ludziom.