Twórczość, Lilith27

Mam na sobie szpitalną koszule, prowadzą mnie szarym, zimnym korytarzem. Wiem, że jestem tu uwięziona jednak nie mogę sobie przypomnieć jak się tu znalazłam. Mój umysł zaczyna spowijać mgła przez którą nie mogę się przebić. Rozglądam się gorączkowo szukając jakiegokolwiek ratunku. Mgła coraz bardziej oddziela mnie od rzeczywistości. Spoglądam na twarze osób, które prowadzą mnie martwym korytarzem. Wiem, że to pielęgniarze z przerażeniem spoglądam na jednego i drugiego, moja niema prośba o pomoc zostaje zlekceważona. Ich pozbawione wyrazu i emocji twarze przyprawiają mnie o mdłości wiem, że nie ma już ratunku. Nogi zaczynają odmawiać mi posłuszeństwa.Boję się. Po chwili zatrzymujemy się przed drzwiami, podchodzi jakaś kobieta, przygląda mi się przez chwile, a następnie notuje coś na kartce. W końcu odzywa [...]

Nadinterpretacja myśli działa destrukcyjnie, otaczając nas coraz grubszym murem nieporozumień i niedopowiedzeń, które znajdują ujście w kanaliku łzowym.

Ostatnie promienie słońca znikaja za horyzontem
Nadchodzi Pani ukojenia-Noc
Powoli otula mnie swym czarnym płaszczem utkanym z gwiazd
Delikatnie kołysze
Zapadam w błogi sen czuje sie szczęśliwa
Srebrny blask księżyca muska me cialo
Jestem na plaży, szum fal jest muzyka dla mej duszy
Leniwy usmiech wkrada sie na me usta
Nie jestem sama...
Nie chce stad odchodzic
Obraz zaczyna sie rozmywac
Uczucie szczescia zaczyna mnie opuszczac...
Pierwsze promienie slonca ogrzewaja moja twarz
Szara rzeczywistosc wkrada sie do mojego umyslu...
Bo zycie to nie sen

Bałagan w głowie...
Rozbiegane myśli, jakby nie należące do mnie...
Znieczulenie to jest to czego mi trzeba...
Ale one nie odchodzą!
Wściekle podsuwaja obrazy, słowa jak w kalejdoskopie..

Cisza, oznaka spokuju
Cisza, błogi stan zawieszania
Cisza, pozornie niewinna

Prawda, oznaka sumienia
Prawda,

Pustka otacza mnie swym kokonem...
Tak jest lepiej
Nie czuje już nic
Tępym wzrokiem śledzę otaczający mnie świat
Uciekam od życia
Tak bardzo się boję
On wróci wiem o tym-nadchodzi
Ból rozrywający me serce jak bestia
Skrada się jak złodziej
Nie wiem kiedy zaatakuje
Uśmiech i wszechogarniające szczęście oznaczają, że jest już blisko...
Panika ogarnia mój umysł
Mój kokon pęka-wiedziałam!
Lecę wysoko, do gwiazd szybuję wśród szczęścia
Zaczynam spadać...
Łzy zamazują pole widzenie
Zamykam oczy
Bestia wróciła...krwawa i bezlitosna
Moja rozpacz wzmaga tylko jej apetyt
Nie otwieram oczu-Poddaję się
Upadam na kolana
Jestem sama...
Już lepiej...
Pustka otoczyła mnie swym kokonem...

Targana sprzecznymi uczuciami...szukając swego celu w życiu. Może go znalazła,ale brak odwagi popycha ja w dziwny stan zawieszenia. Wierzy w dobro,które nie zaszczyca jej swym spojrzeniem...Ktoś by powiedział - naiwna.Ale ona nie traci nadziei,błądzi w zupełnej ciemności...Ktoś by powiedział - ślepa.Ale ona nie patrzy oczami...uczucia są drogowskazem. Uśmiecha się... Ktoś by powiedział - szczęśliwa. Ale to pancerz, jej druga skora,w którym już jest mnóstwo dziur...Upadla wiele razy,ale wciąż się podnosi. Ktoś by powiedział - uparta.Ale ona wstydzi przyznać się do porażki. Żyjąc w cieniu tych, na których jej zależało...brnie dalej w bagnie kłamstwa, którym karmi sama siebie...Ale jutro zapomni...opadną wszystkie emocje i zacznie swą drogę od początku... Starając się być optymistka, robiąc kolejny krok do tyłu... Czy warto???