Gdy miałam lat kilkanaście, stało się coś co przytłoczyło mnie, jako małą nie rozumiejącą do końca tego wielkiego świata dziewczynę... Coś z czym nie dałam sobie rady w żaden inny sposób... Stało się.. Nie wiem czy myślimy o tym samy, a jednak... Poleciało na ziemie... Przyniosło ukojenie... Przyniosło chęć dalszego brnięcia w to bagno, w ten tunel bez światełka... Nie dało się ukryć już faktów zaistniałych, to było wszystko widać: bransoletki... I co? Znalazł się jeden chętny do pomocy, stwierdził bym wszystko zawierzyła Bogu... Zaufałam mu... Ale jednak kiedyś zabrakło nadziei, wróciło to do mnie to czego nie dałam rady przezwyciężyć. Stało się, tak wróciłam do tego co było wcześniej... Teraz po kolei muszę odbudować przyjaźń, wiarę, wszystko co utraciłam przez ta jedną chwilę, to co miało kiedyś sens teraz nie ma dla mnie żadnego. Nic mnie nie cieszy. Teraz została chyba tylko wiara że wszystko kiedyś przeminie i po burzy wyjdzie słońce. Ale czy walka ma sens? Czy to kiedyś minie? Sama nie wiem... Już nic nie wiem....
