Twórczość, Largo13

Już spokojnie, już dobrze. Oddychaj głęboko. Usiądź koło mnie i popatrz na gwiazdy. Odpocznij. Zwolnij i po prostu bądź

Dlaczego nie potrafię się cieszyć z tego, co mam? Przecież mam tak wiele, a wciąż gonię za tym żeby mieć więcej, zasiadać coraz wyżej. Nie potrafię się zatrzymać. Porwał mnie tłum ludzi z pustką w oczach, którzy ciągną mnie w stronę.... Właśnie w stronę czego? Afirmacji społecznej? Fałszywego uznania obcych mi ludzi? Spełnienia oczekiwań rodziny, znajomych?
I tak biegnę codziennie, żeby kupić kolejny plastik, jechać trochę szybciej w trochę wygodniejszym fotelu. I tylko jak osiągnę kolejny "sukces" to przychodzi otrzeźwienie, a może zadyszka, i się zatrzymuję. Spoglądam wtedy w lustro i widzę w swoich oczach tą przeraźliwą pustkę, którą tak bardzo gardzę u innych, której tak bardzo się boję.

Wstań.
Wyprowadź psa.
Idź do pracy.
Zrób zakupy.
Spłacaj rachunki.
Spłacaj kredyt.
Uśmiechaj się.
Udawaj, że wszystko jest ok.
Idź spać.

Powtórz.

Tylko na prawdziwe życie już czasu brakuje...

Jestem tylko jednym z wielu pustych ciał, z którego dusza uciekła, gdzieś daleko szukając sensu swojego istnienia. Z pustką w oczach przedzieram się przez gęstwinę ulic uciekając przed każdą kroplą deszczu, która mogłaby zmyć obojętność mej twarzy, odsłaniając tak bardzo przeraźliwą pustkę.

Zapomniałem jak pisać.
Zapomniałem słów i tego jak je wypowiadać. Zapomniałem jak wielką siłę mają.
Zapomniałem jak bardzo je kochałaś...
Czy zwykłe przepraszam ukoi ból i cierpienie?
Czy zwykle przepraszam sprawi, że nadal będziemy tymi ludźmi, którymi być pragniemy?
Przepraszam..

Smutek tak bardzo przytłaczający
Samotność i pustka tak bardzo raniące
Całe życie podążając drogą bez przewodnika ścieżki odnaleźć nie potrafię
Proszę pomóż mi zaufać i uwierzyć,
że to wszystko ma sens,
że cierpienie ma sens,
że smutek i samotność przyniesie ukojenie,
a łza ta jedna, jedyna spływająca po policzku
zagoi wszystkie rany..

Życie jest brutalne. Depcze nasze marzenia, rzuca nimi o bruk szarej rzeczywistości. Całe nasze życie to tak naprawdę żałosne próby pozbierania owych kawałków i stworzenia z nich czegoś więcej.

Codziennie próbuję przedrzeć się przez gęstwinę ludzkiej głupoty, arogancji i obojętności. Każdy dzień staje się dla mnie walką o odrobinę spokoju i normalności w tym zwariowanym świecie pogoni za zielonymi kawałkami papieru, które podporządkowały sobie wszystko i wszystkich. Naprawdę liczą się tylko te momenty, gdy wyjdziesz z szeregu i spojrzysz na wszystko z boku i zrozumiesz, że najważniejsze to być, a nie mieć, że życie to coś więcej niż puste cyfry.

Niebo już nigdy nie będzie błękitne. Już nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio spoza zasłony smogu wyłoniła się choćby namiastka niebieskiego koloru. O gwiazdach słyszałem tylko z opowieści. Tuż przed wybuchem wojny dziadek opowiadał, że granatowa czerń ozdobiona milionami świecących punktów to najpiękniejsze, co człowiek może zobaczyć w swoim życiu. Wojna zniszczyła to wszystko. Bezdusznie przemieniła nasz świat w piekło, a ludzi wyzuła ze wszelkich uczuć i marzeń. Szarość w oczach obywateli naszego państwa to nie odbicie smogu. To odbicie ich duszy, która już dawno obumarła, stała się nijaka jak nasza codzienność. Codzienność doprawiona namiastką pokoju w niesprawiedliwym porządku Nowego Świata.
Nie, to nie tak jak myślisz. W naszej nowej rzeczywistości nie ma wielkich pałaców, w których garstka najwyższych ma więcej [...]

"W każdym człowieku tkwi utajone pragnienie wielkości, gdyż wszyscy jesteśmy stworzeni na obraz i Boże podobieństwo. Z tym tylko, że jeden człowiek uświadamiając sobie to pragnienie pójdzie w kierunku szczytów, drugiemu wystarczą pieniądze, tytuły, gonitwa w zwariowanym biegu życia..."