Twórczość, Kudłaty

Małe własne wiezienie
Jak puste pudełko od zapałek
chowasz w nim każde przewinienie
zarówno to duże jak i małe
Nigdy nie wiesz co i kiedy cie zaskoczy
Kiedy z bólu zamkniesz znużone oczy
Cierpienie
Cierpienie pętle na gardle ci zaciśnie i ...
zawiśniesz

Umierasz człowieku !
Umierasz!
Umierasz miernoto!
Niewolniku własnych idei
Zdychasz w smrodzie, który sam zrobiłeś
Czujesz?!
Czujesz to?!
Tak
Leżysz i załatwiasz się pod siebie
W wyścigu szczurów
W walce o najwyższy stołek połamałeś nogi
Nie krzycz!
Zamknij się!
I tak nikt ci nie pomoże
Bo niby kto chce pomagać zdrajcom?
Kto wyciągnie ręce do swego oprawcy?
Zgnij tutaj, we własnych odchodach
Albo nie, pełznij do kumpli u steru
Niech teraz ci pomogą, łaskawcy

Gdybym cie znienawidził byłoby mi łatwiej
A tak się męczę, jak z kleszczem
Który wbił się w skórę i ciało dręczy bólem
Ścierwo choroby roznosi
Trzeba to wyrwać, żeby nie rosło
I tak kolejne przyjdzie z wiosną

zawrzyjmy pakt o nieagresji
spisany oddechem stróżką alkoholu
zawrzyjmy pakt
żeby już nie walczyć ze sobą
pakt
porozumienie dwóch walczących lwów
które chcą pożreć swe ciepłe, bijące jeszcze serca
zawrzyjmy pakt
żeby żyć obok siebie, ze sobą
nie burzmy już krwi w poskręcanych żyłach
uspokójmy się
ciepłem naszych ramion

Choć żyje, życie ze mnie uciekło
Choć serce bije bic dla mnie przestało
Choć ciało jeszcze młode, dusza starą się wydaje
Umarłem sam w sobie
Umarłem choć ciało żywe i nadal ruchliwe
Lecz dusza uciekła,udusiła się pod skórą
Przez niezgode naszych ideałów, zabiłem swą dusze
Abyście wy mogli sen spokojny mieć
Umarłem sam
Sam przeciw sobie, nie dla siebie
Dla waszych ideałów, piniędzy, dla waszej woli
Owdziejcie moją skórą i zobaczcie jak się czuję