Zapisane w wodzie

[...] potworności ożywione przez umysł są zawsze gorsze niż rzeczywistość.

Wyrzuty sumienia tkwiły w jej gardle jak kamień. Myślała, że ją w końcu uduszą, lecz nie udusiły, nie chciały, więc musiała oddychać, oddychać i wspominać.

Zanim rozdarto jej życie, nie zdawała sobie sprawy, jak niezręczny jest smutek, jak niewygodny dla tych, z którymi pogrążony w żałobie się styka. Początkowo się go rozumie, akceptuje i szanuje. Ale potem smutek zaczyna przeszkadzać – w rozmowie, śmiechu, w normalnym życiu.

Psychoterapeuci, ci od pomocy w żałobie, mówią... [...] Mówią, że będą dni dobre i złe i trzeba się z tym pogodzić.