Psychopozytywność

Wyłączenie emocji z naszego życia nie prowadzi do podejmowania lepszych wyborów, ale za
zaburza proces podejmowania decyzji, które mogą prowadzić nas ku życiu, jakim chcemy żyć.

Kiedy mam świadomość, że moje myśli to tylko zmarszczki na tafli jeziora, traktuję je inaczej niż wtedy, gdy zakładam, że to one są jeziorem. Mój wewnętrzny zbiornik przybiera na powierzchni różne kształty, ale to nie zmienia jego zawartości. Żadna fala nie jest w stanie zmienić istoty jeziora.

Trudno w to uwierzyć, kiedy wyobrażamy sobie, że myśli są jeziorem. Każda zmiana wydaje się sztormem, wirem lub ściekiem zanieczyszczającym nasze czyste wody.

Kiedy traktuję myśli jak rzeczywistość, zaczynam z nimi walczyć. Próbuję prasować taflę jeziora. Przekonuje ją, żeby się wyprostowała. Żeby miała rozum i godność. Jak można tak dać się pofalować, doprawdy!

Pojawiają się złość, smutek i lęk. Myśli potraktowane jako realne byty stają się naszymi przewodnikami. Ciężarem, który uniemożliwia nam wędrówkę tam, gdzie wzywa nas serce.

Neurolog António Damásio opisał w książce „Błąd Kartezjusza: emocje, rozum i ludzki mózg” (Descartes'Error:Emotion, Reason, and the Human Brein), który miał uszkodzoną okolicę przed czołową mózgu, co wpłynęło na jego zdolność odczuwania emocji. Pomimo że Eliot zachował zdolności intelektualne i poznawcze, stał się bardzo nieskuteczny w podejmowaniu decyzji. Okazało się, że podejmowane przez niego wybory, chociaż nieobciążone emocjami, a oparte na logice, wcale nie służyły mu lepiej niż te, które podejmował, korzystając również z emocji. Co więcej, jego życie zaczęło się chylić ku upadkowi na wszystkich polach, na których wcześniej radził sobie bardzo dobrze. Praca w finansach, życie rodzinne, a nawet codzienne funkcjonowanie rozsypały się w drobny mak.

Kiedy wydawało mi się, że jest jedyna właściwa droga, którą powinnam podążać, zdarzało mi się być okrutną w stosunku do innych ludzi, którzy na niej nie byli. Widziałam w tym oczywiście samo dobro. Nie byłam zdecydowanie idealna, ale to należało ukrywać. Ludzie, którzy byli pogodzeni z trudnymi emocjami, od których ja tak nerwowo próbowałam uciec, zabijali mi ćwieka. Nie miałam pojęcia, co wobec nich czuję. To była mieszanina złości, wstrętu i lęku. Co gorsza, skoro czułam się tak przy nich, to zaczynałam ich unikać, bo powodowali pojawianie się we mnie tych wszystkich uczuć, dla których nie widziałam w sobie miejsca, bo były niemiłe.