Jedna jedyna

Mężczyzna patrzył głębokimi, zapadniętymi oczami ściganego zwierzęcia. Jego spojrzenie było skierowane do wewnątrz, jakby sam siebie czynił przedmiotem intensywnej i bezlitosnej analizy.

Przypuszczał, że dziennikarze przywykli do tego, że rzucają pytania za ludźmi, nie wywołując żadnej reakcji, i że traktują to jako coś naturalnego. Przypominali psy, które stoją na podwórzu i szczekają jeszcze długo po tym, jak opuścił je właściciel.

Internet stał się przestrzenią publiczną, gdzie w prosty i anonimowy sposób można było kompromitować i szykanować innych.

[…] na tym w dużej mierze polegało prowadzenie śledztwa: na tkaniu sieci o jak najdrobniejszych oczkach, tak aby sprawca nie był w stanie się wymknąć.