Galeria złamanych piór

Choroba, o której mówię, ma przebieg łagodny albo ostry. W postaci ostrej, dotknięty nią autor odrzuca niemal wszystko, co dotąd zrobiono na niwie literackiej i postanawia zapoczątkować bez mała nowy nurt w sztuce. Rzecz jest niemożliwa, przynajmniej od chwili, gdy napisano poemat dadaistyczny (choćby sztandarowe dzieło „O gadji beri bimba” - tytuł cytuję z pamięci, może więc coś pokręciłem, o ile ma to jakiekolwiek znaczenie). Choroba w postaci łagodnej nie czyni aż takich spustoszeń i w zasadzie jest uleczalna. Nosicielem może być każdy; otóż w początkującym autorze często tli się podświadome przekonanie, iż nie warto pisać „normalnych” utworów, bo któż to zauważy? Ot, kolejna fabułka, zdanie po zdaniu, podmiot, orzeczenie, dopełnienie... Lepiej zrobić coś, czego nikt jeszcze nie zrobił (postać ostra), albo chociaż coś formalnie oryginalnego. Na przykład walnąć po oczach taką wysoką prozą, że na tle banalnych fabuł…

[...]przeczytałem kilka książek traktujących o pisaniu powieści i znalazłem tam uwagi ciekawe, ale – moim zdaniem – mające wartość dla kogoś, kto potrafi podjąć z tym dyskusję, ma już własne doświadczenia, coś tam wypróbował, z czegoś zrezygnował... krótko mówiąc: nie da sobie zrobić wody z mózgu. Ktoś taki nie uwierzy, że dwa kolejno użyte przymiotniki dyskwalifikują go jako pisarza, nie narobi też w portki z wysiłku, próbując za wszelką cenę utrzymać optymalny rytm narracji. Tymczasem osobnik niedoświadczony gotów wszystko wziąć za dobrą monetę, a to grozi kompletnym pomieszaniem.

W jaki sposób autor przed debiutem ma oddzielić ziarna od plew? Jak w ogóle ktokolwiek ma wyłowić z jakiegokolwiek poradnika coś, co nie jest bełkotem, jeśli się na tym nie zna?

Obojętne, jak wielkim autorytetem cieszą się autorzy poradników, są to tylko, ogłoszone drukiem, ich poglądy i sądy, z którymi jakiś inny autorytet natychmiast gotów się nie zgodzić. Nie podobasz się mężowi? – zrób się na blondynkę, bo z badań autorki poradnika wynika, że mężczyźni wolą blondynki. Wkradła się stagnacja do sypialni? – załóż żonie kajdanki i specjalny knebel, będzie fajnie (o ile, rzecz jasna, nie dostaniesz tymi kajdankami w ryj).