Twórczość, Korneliaa

Brakuje nabrzmiałych ust
Magii dotyku słów oddechu
Chwil niebieskich od spojrzeń
I tych pełnych śmiechu

Rozstania dusze łączą
Sprawiają że powroty są piękniejsze
Wielkie uczucia - tęsknotę i czekanie
Oddaję tym małym wierszem

Siedzę naprzeciw napawam się Tobą
Przez okna na Twój świat
Który jest odbiciem Twojej duszy
W błękitnych tęczówkach
Poznaję pomału kogoś
Kim sama chciałabym się stać
Na tylu płaszczyznach podobni
Na niektórych różni
Przez to nadal tajemniczy nieodgadnieni enigmatyczni
Karmię się słowem
Ponownie kładę na usta
Tęskniąc
Szukam ciepła w małych chwilach
Naznaczonych fotografiami
Wtedy przychodzisz
Zbierasz je
W album
W moje serce

Tak bardzo nie chciałam próbować
Ale tak samo bardzo
Niebezpiecznie poczułam się bezpiecznie
Oddałam pocałunek
Serce
Siebie.

Gdyby w przyszłości stworzyć szczepionkę na samotność. O ile byłoby prościej. Uodpornić zgubioną duszę, by nie zachorowała. By nie poznała gorzkiego smaku rozczarowań. By nie spotkała się z brakiem uznania. By nie ominęło uczucie. O ile mniej cierpień, śmierci, pożegnań, listów przeczytanych za późno. Ile więcej wzruszeń, dobrych myśli, spokoju, dłoni w dłoni, rumianych śmiechów, pogoni za prawdą, która wyzwala, dążeń do spełnienia, czasu na marzenia, szukania swojej drogi... w miłości.

Są noce takie jak ta, kiedy natłok myśli nie daje mi spać. Analizuję każdy gest, słowo, przekleństwo, pocałunek.

Odkąd tylko pamiętam, bardzo szanuję poetów. I tych z zabujałym ego, i tych cichych, i tych wątpiących w siebie, i tych wielkich artystów, dla których nasze prozaiczne myśli nie znajdują miejsca w ich artystycznym świecie, nie mieszczą się tam. Szanuję za odwagę, bo poeci malują słowami uczucia, które w słowach tak właśnie najtrudniej oddać

Pocałunek wydaje się czymś małym, drobnym gestem
A ma jednak w sobie tyle tajemniczości, uroku. Może być wyrazem silnej miłości, której słowami ująć się nie da

olbrzymie kłęby burego dymu nie tracące swej barwy
odrapane budynki obwieszone jaskrawymi szyldami
miasto rysujące się nikłymi liniami
jakby bez życia...
środkiem ulicy szli tędy wszyscy prędko prędko
inny człowiek zatrzymał się zdjął kapelusz
ręce wsunął w rękawy i patrzał silnymi oczyma
z drugiej strony równo uroczo płynęła rzeka o barwach czystych
wprawiła go w zdumienie
tonął w zieleni drzew
pogubił
w zadumaniu wytaczała się łza westchnienie
czuł szczęście

widzą Cię jako poczciwego staruszka
może Jesteś niematerialny
tworzę wyobrażenie Ciebie
maluję pejzaże myślami o Tobie
obok młodego drzewka
z poskręcanymi gałązkami
sypiesz czerwonymi i żołtymi liśćmi
łaskoczesz warkoczykami zielonych źdźbeł
koisz błękitem kwiatów
mimo zgiełku barw i natrętnych szeptów lasu
odnajduję Ciebie
i czuję naprawdę