Twórczość, kkasiulek162

bo w chwilach smutku, wśród natłoku przygnębiających myśli, fajnie jest się natknąć na taką, że jednak jest się komuś potrzebnym..
że dzięki nam kiedyś na czyjejś twarzy pojawił się uśmiech
i że dzięki nam może pojawić się jeszcze niejeden...

pozory.. jak łatwo można nimi zmylić ludzi
wystarczy smutek zakryć jakimś dowcipem
wystarczy łzy zakryć sztucznym uśmiechem
wystarczy tandetna sflaczała maska aby uznali cię za szczęśliwego i zazdrościli entuzjazmu...

Serce wyrywa się z piersi
Ale furtka na uśmiech zamknięta
Kraty nadziei tak blisko siebie,
Że bezradne serce odejść nie może.
Wyskoczyć chce, uciec, pragnie miłości
Boi się, płacze, uspokoić nie może
I tylko cierpliwość z czułością głaszcze po twarzy i mówi: Poczekaj..

Czasami chciałaby aby te Pozory bycia silną były zauważone przez kogoś,
przynajmniej dostrzeżone.
Czasami nie chciałaby być tak doskonała w maskowaniu bólu..

a może nie jest w tym taka doskonała, może inni przez swoją obojętność sprawiają, że tak myśli?

czy można kochać kogoś kogo nienawidzi się całym sobą? przecież "od miłości do nienawiści jeden krok", ale czy można jednocześnie czuć to i to? tak dwa sprzeczne, wykluczające się wzajemnie uczucia?

czasami zastanawiam się gdy na nią patrzę czy płacze ona z miłości czy z nienawiści do niego...

pewnego dnia spojrzałam w jej smutne, podkrążone oczy, nie wyczytałam wiele, nie rozumiałam...
zobaczyłam tylko tą straszną bezsilność i dezorientacje-
tak... ona sama nie wie co czuje i to ją jeszcze bardziej przytłacza i niszczy...

nie rzucaj słów na wiatr bo nawet nie zauważysz gdy zawieje halny i polecą tam gdzie nie trzeba,
tam gdzie się nie spodziewałeś
i uderzą ze zdwojoną siłą kiełkując w czyimś sercu niczym bujne chwasty zabierające rozkwitającym kwiatom pokarm do życia..

Zrozumienie- jak trudno teraz z nim na rynku
chyba jest za drogie i już go nie sprowadzają bo nie ma kupców
Ale za to konkurent zwany Obojętnością jest rozłapywany przez każdego
dlaczego? może dlatego, że nic nie kosztuje...

Jest piękny letni wieczór, siedzi na ławce przy niewielkim strumyku w ich ulubionym parku.
Jest z nią- nareszcie... czuje jego delikatny dotyk, jak kreśli jakieś znaki na wewnętrznej stronie jej dłoni, robi to tak delikatnie aż przechodzi ją dreszczyk ogromnej radości, szczęścia, przenikający cały jej ciało, chwilkę poźniej czuje jak ten dreszczyk dotarł już do jej twarzy, gdzie momentalnie pojawił się delikatny uśmiech, wszystko stało sie takie piękne, spojrzała na niego, mimo, że był już prawie mrok, od jego postaci biło światło, takie ciepłe i przyjemne,
potem, niespodziewanie poczuła muśnięcie na policzku i kolejne coraz bliżej jej ust, jego twarz coraz bardziej jaśniała, powoli rozmazywał się jego uroczy uśmiech i piękne kasztanowe oczy,
"poczekaj!" krzyczy swoim błagalnym i tęskniącym spojrzeniem. [...]

Bo są uczucia, których nie da się opisać, wyrazić słowami, chociaż tak bardzo by się chciało..
Bo czasami nie trzeba dużo mówić, chociaż nie możemy przestać szukać odpowiednich słów...
Czasami te słowa stają się zbędne.
Wystarczy czyjaś obecność aby to nieopisane i niewypowiedziane stało się zrozumiałe dla wszystkich...

Czasami łzy przypominają świecącą żarówkę, ujawniają się dopiero wtedy gdy zapadnie zmrok...