Twórczość, kejtow

ostatnio przed starym zegarem
nagle znieruchomiałem,
bo czas mi przez palce ucieka
a ja nie wiem na co ,lecz czekam

stoję tak dzien cały,
zmartwiony,zlękniony,zgorzkniały
i nie wiem czy mi się opłaca
do życia znowu powracać

zostałem oszukany,
ktoś był miły ,kochany,
dał mi pilota do dłoni
i kazał usiąć wygodnie

neony błyskały mi w oczy,
dzwieki ,światła i głosy,
jakieś seriale ,reklamy i nagle...
zrobiłem się stary .

nagle jestem samotny,
nagi,nieistotny,
nagle nie mam już życia...
została mi telewizja.

policzki blade,
wzrok masz przejrzysty
i nic nie sprawi ,że zatęsknisz
że wrócisz,
że coś ci się przyśni

puste okiennice ,
neony wyprane ,
a my niewidzialni,
niewolnicy marzen

mijamy się w sobie , w łóżku ,w przestrzeni ,
myślisz -jeśli zrobię ten krok ,
na pewno coś się zmieni
na pewno uciekniesz,
drzwi z hukiem zatrzaśniesz,
umrzesz,pękniesz,zawyjesz
i w męczarniach zgasniesz.

Jestem kociakiem
spłoszonym dziś rano
z gorącego dachu
i ławki pod ścianą.

patrzę ślepo w niebo
i wiem ,że będzie padać ,
że będę musiała
za chwilę stąd spadać.

jestem kocurem ,
jestem nim od dzisiaj ,
starym grubym ssakiem ,
zatwardziałym wygą .

jestem samotnicą ,
zaplątaną w życie ..
mam swój dziki honor
i na koncie milion zwycięstw .

jestem drapieżnikiem ...

Rozkładam cię na milion kawałków,
Zgrabnie rozbierając z marzeń

Jesteś przejrzystą kartką,
Na której zapisuję stos zmartwień

Dwanaście życzeń i jedną skargę.
Daj poczuć ,że jesteś ,
Dam ci to,czego pragniesz.

Analizuję wszystko , co tylko usłyszysz.
Jestem twoim satelitą!
Masz wszystko ?
Możesz zostać z niczym .

Składasz się z kawałków mapy ,
Które rozbieram wzrokiem

Z niekończącej się trasy ,
Owianej namiętnością i mrokiem .

Rozkładam twoje ciało na milion części .
Myśl o palących duszach
Zwyczajnie mnie męczy .

Słowa wkładam ci w usta ,
Wyjmuję chmury opowieści .

Może teraz jedną z nich będziemy my ,
Wepchnięci między płaty tęczy.

Choć w przepaści między piekłem a niebem
Toczą się walki o wieczność, samego siebie ,
Mógłbyś sam wybierać
Jak będziesz żył i jak umierał .
Krwawe łzy stapiają nadzieję
I myśli,że twej duszy może być lepiej ,
Że choć trochę zniesiesz ból i udrękę .

Świadomość naga nie daje spokoju,
Że jednak nie masz wyboru .
Że swoim palcem bezwzględnym
Los w otchłań nie-anielską cię zepchnie .
Że jesteś jednym z wielu
Uwięzionych w swym ciele ,
Straconych przedwcześnie
Pionkiem w grze o szczęście .

Wszystko,co magiczne,może zniknąć z czasem.Może rozpłynąć się i uciec,przelać się między palcami.Dlatego nie wolno Ci analizować.Ludzie myślą i chcą więcej,boją się utraty smaku życia.Nie analizuj,aby tym smakiem nie obejść się zbyt szybko i gwałtownie.Kochaj życie,które masz tylko jedno,spotykaj ludzi i myśl o nich dobrze.Daj im odczuć,że moga być potrzebni.Zapomnij o tym,że czegoś Ci brak,bo to działa także w drugą stronę.Masz coś,czego pragną inni.Wiarę,siłę,dobre serce,silną wolę.Pokochaj siebie.

Przyklejam się Twojej duszy ,

Do języka ,myśli ,

Chcąc po prostu cię skusić .

Przyklejam jadowicie ,

Tak strasznie dobitnie,

Zostawiając tam odbicie .

Zostawiając tam różne ślady ,

Kończąc na namiętności ,

Zaczynając od prawdy .

Przyklejam się do Twoich dłoni ,

Twojego torsu , delikatnych ironii ,

Delikatnej nadziei ,

Że wszystko będzie takie samo

Albo wszystko się zmieni .

Śmierć ma kilka milionów twarzy ,
Jedną parę oczu ,
Która na ciebie patrzy .
Śmierć posiada własny zasób marzeń .
Ona myśli o tym ,
Że za chwilę cię zgładzi .
Choć cierpko utyka jak kundel ,
Wiesz ,że nie masz wyboru,
I tak jej dzisiaj nie umkniesz .
Nasza śmierć kochana ,
Choć pełna zalet,
Występuje jako wada .
Nasza śmierć nieubłagana ,
Zniknie tak szybko z ziemi
Jak szybko dasz jej się złapać .

z łona naszych wspólnych igraszek
zrodziło się coś na kształt wieczorów smacznych ,
na kształt soczystej miłości ,
dojrzewającej nawet nocą .
błądzącej pośród zmartwień
i nikłej samotności , sztywnej matni .
na łonie naszych zachcianek ,
zostałeś moim natchnieniem ,
krwistym z uczucia zapachem.
na łonie czyichś dóbr wiecznych
nikt nas nie pytał ,
nie był serdeczny .
w zapleczu swoich problemów ,
ludzkość przeszła proces
ku odosobnieniu .
więc nie bój się stereotypów ,
trwaj ze mną w niczym
i bądź dla mnie wszystkim .

Pewnego słonecznego dnia w gospodarstwie państwa Dulskich urodziła się mała ,śliczna świnka o imieniu Kropek . Każdy maluch zapytałby teraz swoją mamusię albo tatusia ,dlaczego Kropek . Otóż dlatego , że lewe ucho świnki pokryte było dużą liczbą czarnych plamek . Było to co prawda coś innego wśród gospodarskich zwierząt państwa Dulskich ,ale mama Zuzia i tato Pompon nie przejmowali się tym . Kochali bowiem swoje dziecko nad życie .
Codziennie obserwowali ,jak ich pociecha rośnie i poznaje otaczający go świat . Najbliżej była rodzinna zagroda ,która po kilku już godzinach wydała się dla Kropka miejscem nudnym i zwyczajnym. Nieopodal był duży i osłonięty przed deszczem wybieg dla wszystkich świnek w gospodarstwie . Tam Kropek poznał Maszę , która lubiła [...]

Nigdy nie lubiłam ,nie czytałam i nie przyswajałam informacji zawartych w biografiach ,autobiografiach i wywiadach .Nawet prowadzonych przez tak wybitnych kulturalnie ludzi ,jak Nina Terentiew. Tak naprawdę sięgnęłam po tę książkę przez zupełny przypadek, kiedy to przeszukując biblioteczne pułki natknęłam się właśnie na "Zwierzenia.." .Na okładce dumna autorka,a w tle miniatury zdjęć gwiazd ,których życiowe epizody i mądrości widnieją na kartkach książki.
Każdy,kto lubi Artura Żmijewskiego , kto nie zna Bogusława Kaczyńskiego albo jest uprzedzony do Anny Dymnej ,może potwierdzić się w swojej sympatii , poznać lub polubić daną postać . Książka ta otwiera nam oczy na całkiem inny świat .Świat ludzi, którzy tak jak my ,zmagają się z chorobami ,problemami i życiem codziennym ,ale mimo wszystko ,mają w sobie [...]