Twórczość, katjaa

wybiegasz z miejsca
które kiedyś nazywałeś
domem

dałeś z siebie wszystko
znów
natłok myśli
emocjonalna sinusoida

gorsza jest nienawiść
czy gorzej byłoby
już nie czuć
nic

obojętność

spójrz, już świta
a przecież jeszcze wczoraj
kończył się świat

Oni kiedyś zrozumieją, że niebywałym komfortem w życiu jest uczucie spokoju.
Nie ciągły strach, że jest się niewystarczającym. Nie ciągłe pretensje
o rzeczy błahe i nieistotne.
Potrzebuję spokoju.
Potrzebuję bezpiecznych ramion.
Może właśnie potrzebuję…
Wie Pani, piękni ludzie mają czasem okrutnie brzydkie serca.
Nie ma miłości, kiedy nie ma kto się o nią zatroszczyć.

Proszę wejdź, rozgość się w moim umyśle.
Wlej trochę nadziei do mojego serca.
Pokaż mi, że ten świat jest jeszcze choć trochę wrażliwy na piękno, wrażliwy jak my..
Zamknij oczy i dotknij mojej duszy, co czujesz? O czym myślisz?
Słyszę jak oddychasz i ten rytm uspokaja mnie. Mogłabym zasnąć w Twoich ramionach, wiesz? Zabierz tylko ten strach, który mógłby wszystko zniszczyć.

Podaj mi dłoń i chodź ze mną. Pokażę Ci, co mnie boli i czego się boję. Pokażę jak ukształtowało mnie cierpienie i jak wzmocniło mnie zdobyte doświadczenie.
I wtedy może poczuję to delikatne ciepło.
I wtedy może zrozumiem, dlaczego wcześniej mi nie wyszło.

Unoszę delikatnie kąciki ust. Patrzę w przyszłość, która mnie przeraża. Żyję w teraźniejszości, której nie rozumiem.
Popatrz na mnie, spójrz mi w oczy, co widzisz? Oddychaj… Czuję jak drżysz,
nie bój się. Ja też byłam zraniona. Pozwól się uleczyć. Próbuję obnażyć przed Tobą swoją wrażliwość, dotknij mojej duszy…

Ty już taka jesteś, myślisz za dużo
i czujesz… za bardzo.
Pozwól, by ktoś spróbował Cię odnaleźć, posklejać, ochronić. By ze swoich ramion uwił dla Ciebie bezpieczne gniazdo.
Bo teraz, o 3 nad ranem, nie możesz zasnąć.
Po prostu wiem, że za kimś tęsknisz.

To prawda stara jak świat, że potrzeba czasu, aby ukoić ból i cierpienie.
Kiedy wydaje Ci się, że świat runął,
a przecież runie jeszcze nie raz.
Zaufaj mi, byłam tam…
Czas.
Podniesie Cię z kolan, uleczy duszę.
Jestem tutaj dla Ciebie, podaj mi dłoń, uśmiechnij się.

Mam w głowie ciągle
Twoje oczy
Błyszczą się
Kiedy mówisz mi
Że Ty już przecież
Do mnie
Nic

W pośpiechu wychodzę
Wybiegam
Potok łez napływa do oczu
I boli mnie
Serce
Pęka
Na milion małych kawałków
Kolejny raz

I ta niepewność
Czy jeszcze kiedykolwiek
Odważę się
Odsłonić przed kimś
Duszę

Tak
Bardzo
Byłam
Szczęśliwa

Im mocniej kocham ludzi, tym szybciej odchodzą. Gdybym tylko wiedziała dlaczego.. czy miłość może przerażać? Czyż nie gorsza jest samotność? Zimne noce, puste dłonie, pęknięte serca.. Śniąc, umieram. Umieram, widząc Cię, choć sen to jedyna szansa, by... ach, tak bardzo boli. Ten strach przed przywyknięciem do samotnoci, nie pozwólcie mi..

Chyba już nigdy nie zrozumiem jak człowiek może stać się tak obcy z dnia na dzień. Nie zdążyłam, Ci powiedzieć 'kocham'.. ale Ty wszystko wiesz. Ty wiesz, że... Zamykasz mi usta, kradniesz serce i trzymając je w swych dłoniach zgniatasz, rwiesz na kawałki, na tysiąc kawałków.. potem patrzysz na mnie ale w Twych oczach pustka, w tych moich oczach.. nie ma nic. Wychodzisz wahajac sie jeszcze. Sekunda nadziei, że wrócisz, że bedziesz.... ach, czy czułeś tak kiedyś? trzasnęły drzwi. Upadłam, jak kiedys..upadłam. Wspomnij o mnie czasem, gdy Twe ramiona będą należeć do innej..

Nie wiesz i nigdy się nie dowiesz, jak trudno jest walczyć o oddech każdego dnia. Zatruta ludzkość, widzisz? Zamykasz oczy, świat boli Cię tak bardzo jak mnie.. Czuję to.. Ilu ludzi musisz jeszcze zranić, żeby się zatrzymać? Są dni, kiedy wiara w ludzkość uderza o bruk..

Życzę Ci, byś nigdy nie zawiódł się na człowieku, mimo że jesteś moim wrogiem, a może wcale Cię nie znam.. Życzę Ci, byś nie zaznał tego uczucia. To powolne umieranie, zatruwanie się lepką trucizną ostrych słów. I choć wiesz, że zabijają to wtłaczasz je do serca bez końca, bez końca, bez końca...