Twórczość, kati75

Czas pożegnań
nie musi przynosić łez

bo ile można
znieść

każdy wie
i czuje,kiedy odejść musi

i to, nie tak
że nie wspomni miejsca

gdzie rozwinął skrzydła
łamiąc nieraz pióro

ani nie zapomni
tych co zawsze

drogą byli poezji
i w niej pokładali nadzieję

zostawiam wiarę
w to ,że ktoś kiedyś

zapali światło
w moim oknie

Jaki to smutny
los nikogo nie obchodzić

budzić się
w starej piżamie

w pościeli
od stóp do głów

zagubiony
w czterech ścianach

tu ,gdzie puls uderza
i zaczyna kolejny dzień

tu stary fotel
jest jedynym przyjacielem

nie zdradzi ile łez
spadało ukradkiem

samotność jest ciszą
boli człowieka dusza

Pytasz mnie
ile to już lat
jesteśmy za daleko

nie potrafię
słowom wybrzmieć
cisza między nami gra

dziś kolejny zachód słońca
zawisł pod tym samym niebem

a ty jesteś
po drugiej stronie
I nie masz już sił
unieść tego

Dzień
wczorajszego lata
chylił się ku upadkowi

znikał bezszelestnie
pod kopułą nieba

a wtedy na firmamencie
pojawiały się
skrzące małe punkty

z których powstaną
mleczne białe drogi

szlaki prowadzące
do miejsc odległych

tam samotni
patrzą w to samo niebo

i widzą światło
okna witraży duszy

Sucha jak źdźbło zboża
kołyszę się na wietrze
słońca promienie gaszą
usta spierznięte od słów

wsłuchuję się w odgłosy ptaków
stąpam boso szeleszczę ciszą
zamykam oczy mgła unosi mnie
nad łąki trzepotem motyla

W ogrodach ciszy
dojrzewa samotność

taka zwyczajna
mało skomplikowana

nikomu nie wadzi
niczemu się nie dziwi

w wierszu pokłada nadzieje
choć słowa milczą

nie chcą układać
metafor, co w kącie śpią

ani wzruszeń tych
na krawędzi łez

może dlatego topi
swoje odbicie

w zorzy purpurowego słońca
łapiąc w dłonie

Gdyby tylko
można było sercu
wyznaczyć drogę

tam gdzie dozna
ukojenia

sprawić by wszystko
to co bolało
teraz zabliźni się bez żalu

lecz nic co dobre, piękne
nie jest utkane tylko ze wzruszeń
jest w tym wplecione cierpienie

Czasem
człowiek zapomina
ile jest wart

od świtu pędzi
z wiatrem

od jednego przystanku
do drugiego

i tłucze się
tydzień za tygodniem

dzień dobry
z wieczorem się kłania

a gdy wraca do domu
próbuje ogarnąć cztery kąty

zamieść pod dywan
niepotrzebne rzeczy

odłożyć siebie na później
zamknąć oczy

i zobaczyć błękit
co pod powiekami

Muzyką we mnie grasz
na strunach duszy

szelest rąk
muśnięcie,dotyk

i nuta rozbrzmiewa
na pięciolinii serca

palce wprawiają
w wibracje

melancholia
nagły niedosyt

a ty prowadzisz mnie
w nieznane

każdy dźwięk
we mnie drży

mówisz do mnie
szeptem

suniesz smyczkiem
po alabastrowej skórze

krople spływają
z wiolonczeli

jak poranna rosa
gubi diamenty

a potem zastyga
w milczeniu