Twórczość, kate-em

Zarzucał jej że gruba była, dopoki serca swego z uczuć zbędnych nie odchudziła. Potem nie było już także miłości, bo zamiast kilogramów zrzuciła przykrości.

Coś upadło, hukiem okropnym
cisze przerwało.
Zaszumiał za oknem dąb stu letni,
zamknęłam powieki
-szumiał o czasie ubiegłym...

I chodz starałam się cisze przywrócić,
spokojem,snem tęsknote utulić,
nie byłam w stanie trwać w tych wspomnieniach,
-to one zabiły we mnie marzenia.

I oddać bym wszystko oddała,
byle by poczuć bliskość Twego ciała.

Nie wart miłośc ten,co serce twe chłodem mrozi do kości.Ten, który w tłumie, czule objąć nie umie.
I chodzbys dusze sprzedała diabłowi, on i tak nic nie zrobi. Egoisci jedej rodzaj miłości wynzają-siebie samego kochać tylko potrafią!

Ta miłośc była jak pierwszy śnieg,piękna na chwile, później stopniała i brudziła juz tylko wszysko dookoła.

Serce wyolbrzymia dobre wspomnienia, zagłuszjąc złe, dzięki temu potrafimy udzwignąć ciężar przeszłości...

Z miłością jest jak zasznurowanym butem, nigdy nie masz pewności, że się nie rozwiąże.A jak szunowadła popuszczą, będzie bolało....

Pewna część Ciebie żyje w innych ludziach, nie zapominaj o tym ilekroć zwątpisz w samego siebie.