Twórczość, kasprol

Próbuję znaleźć ujście, wyrwać się z iluzji
Wyjść z pod ciężaru niespołnionych wizji
Błądze po omacku, nie widzę światła
mimo, że ogień parzy mi dłoń
Nadzieja na odnowe ... czy za późno
owca w wilczej skórze nie potrafii wyć
Nie oszukasz się można tylko sobą być
Zgubiłem się, jak znaleźć mam
wewnętrzne szczęście,
to byłem cały ja
ktoś zaczął sączyć jad
chyba uzależnił mnie ból
zatruwam się sam
tracę tylko czas
odliczam dni, czekam na zmianę
nie ważny czas, on nie biegnie wstecz
Nie zmienię
nie zmiękne
nie pękne
Nie złamię się,
po przejściu piekła ogień Cie wypali
oczyści i zahartuje
zostawi miejsce na lepsze
możesz namalować nowe obrazy szczęścia
sam podsycam ogień sam się nim wypalam
boję się zgasić go w sobie
boję się, zostanie sam popiół na wietrze
jeszcze za wcześnie.

Czy ja nadal jeszcze szukam
Czy zacząłem już błądzić
Zgubiłem cel i horyzont się rozmazał
Odwracam się od tego co drogę pokazał

Przede mną zamglone pasmo gór
niezdobyte szczyty są jak marzenia
nie widzę nic pośród chmur
każda ścieżka wiedzie do zatracenia

sam juz nie wiem kim jestem

chyba nigdy tego nie wiedziałem
na starcie przegrywałem
i nadzieje grzebałem

Znam każdy krok i możliwość wyboru
mimo że nie widzę już kolorów
Wiem co mnie tu przywiodło
ale zgubiłem to co wiodło

Sam dla siebie jestem największą zagadką
ukrytą pułapką
zamkniętą klatką

Wiem co mnie zmieniło ale nie wiem w co dokładnie
nadal wachanie mój czas kradnie
nie cofnę czasu i ustrzegę tego chłopca
przed tym jak go zmieni siła obca

nie wiem czy chce za wiele
wmuszam w siebie cele
nie stoję w miejscu
biegnę
do przodu
dla zabicia czasu szukam schronienia
to wszystko do przewidzenia
marnuję swój czas

dostałem szanse
odrzuciłem i straciłem

nie wiem czego chce ...
albo wiem i boję się po to sięgnąć.

Czuje że wszystko powoli traci swój sens
nie znalazłem swoje miejsca mimo tylu klęsk
podjąłem każdą nierówną walkę o przetrwanie
choć wiedziałem że nie mam szans na wytrwanie

Czy tylko kłamstwo może mnie kształtować?
czy moje szczere ja ma szanse się pokazać?
nie wiem kiedy napotkam granice możliwości
czy to definitywny koniec mojej osobowości

Przecież też mam marzenia i cele
chyba nie wymagam zbyt wiele
chciałbym móc poczuć się swobodnie
sam ze sobą poczuć się wygodnie

Kiedyś bywało podobnie zmierzało w złym kierunku
wtedy też od nikogo nie otrzymałem ratunku
podobno za bardzo się przejmuję
chyba źle to w słowa ujmuję

Bo nikoga już nie porusza
udręczona samotna dusza
Nigdy nie zostaję sam
Więc nie brakuje mi ran

Każda rysa niedoskonałości w obrazie jedności
jest rozdrapywana przez fale złości
Chcę znaleźć się na innym miejscu
chyba siedzę w samym przejściu

Tylko krok brakuje w każdą stronę
choć przebijają sie przez obronę
mogę zając jedną ze stron szali
Ale wybieram równowagę i środek choć mój świat się wali

Od zawsze człowiek szuka odpowiedzi na to kim jest. Być może zbyt dużo oczekuję od życia. Może powinienem przyjmować od niego to co ono mi daję. Pogodzić się z tym na co zasługuję. Odłożyć to czego oczekuję na bok i poczekać aż będę godny dostać w zamian za pracę nad sobą. Kluczem do zmiany jest zrozumienie własnego jestestwa. Jeśli moje zalety przysłonią mi wady, otrzymam zaciemniony i zniekształcony obraz własnej osobowości. Jak odbicie w krzywym zwierciadle; nie można pracować nad otrzymanym obrazem bo jest wykrzywiony. Poznanie wszystkich swoich cech, dobrych i złych, jest kluczem do poznania siebie. Dopiero po ułożeniu wszystkiego co o sobie wiemy utworzy piękną mozaikę ludzkiego życia. Nie będzie doskonała, nigdy nie będzie też ukończona bo dopiero śmierć napiszę zakończenie historii jaką opowiada, ale nie będzie już niekompletna. Będzie to dzieło pełne, kompletne otwarte na naszą pracę. Nie jest to łatwe zadanie, ale im trudniejsze będzie się wydawać na początku, tym piękniejszy będzie cud istnienia będąc świadomym kim się naprawdę jest.

więzy przyjaźni wytrzymają różnicę charakterów
nawet jeśli nie dostałem w rozdaniu jokerów
poczucie jedności jest silniejsze od innych zależności
dzięki niej odnajduję drogę w egipskiej ciemności

zanim jeszcze odkryłem wartość swych wyborów
nie pozwalał stoczyć się obranych torów
już nie chcę wiedzieć jak to się zakończy
bo teraz wiem że czas nas nie rozłączy

kiedy poczujesz że ktoś w ciebie wierzy
dowiesz jak bardzo ci na nim zależy
nieśmiertelni w dążeniach i marzeniach
trwamy razem w swoich założeniach

kilka wspólnych chwil odnawia we mnie pewność
że ta układanka stworzy harmonijną jedność
dobrze wykorzystam czas który jest mi dany
i kiedyś osiągne wszystkie swoje plany

kolejny dzień budzę się znów na nowo
czy tym razem obrócisz się szczęścia podkowo
nie chcę się poddawać ale serce czasem boli
że każdy innym spełnia się tak do woli

może potrzebuje przełamania nowej świadomości
nim na polu walki zbieleją samotnie moje kości
brak mi nowej duszy nowa się nie nadaję
zbyt dużo od niej wymagać rady już nie daje

każdy dzień otwiera nowy świat
nawet mo ukochany brat
chce go utrzymać przy życiu
ja szukam jego zenitu
bo jest najbliżej mojego zmierzchu
nawet kiedy szuka prawdy wierzchu

sam nie wiem w czym popełniam nowy błąd
bo jestem o krok za nim on podpala lont
i czuje jak mój czas się kończy
ta walka kiedyś mnie wykończy

zaczynam zdanie od "nie"
sam nie wiem jak zmienić je
zły ubiegł mnie o krok
i rzucił na mnie urok

idę od początku sam nowo obroną życia drogą
w sercu mam jej wartość choć przepełnia mnie trwogą
nie sprostam nie podałam nikt w to już nie wierzy
choć mówią: "nawet jak polegnie z tajemnic się nie zwierzy"

Ja tylko chce kochać i być kochanym
Chce zapełnić pustkę w mej duszy
Chciałbym choć raz być tym wybranym
Samotność moją siłę kruszy
Dusza nie używana
często wyszydzana
wartości upadły
Marzenia przepadły
Nadzieja pozostała
Jedna osoba przy mnie wytrwała
Przyjaźń silniejsza niż nienawiść
Kiedy między innymi tylko zawiść
Między nami zawsze szczerość
Dzieki Niemu nadal wierzę w miłość
Chę dalej szukać aby ją w końcu znaleźć
Złoty środek na szczęście odnaleźć
Kiedy ktoś wierzy w Ciebie bardziej niż Ty sam
Masz pewność że stwórca ma na Ciebie jakiś plan
Nie odwrócę się od szansy, start!
Nikt nie zna przeznaczenia kart
Uspokoję wątpliwości które w sercu osiadły
Chyba one wiarę w siebie mi ukradły
Czuję że jestem na dnie, pod kolanami piach
Sam na siebie sprowadziłem niewyobrażalny krach
Teraz ja chcę wyznaczyć kres moich słabości
nie poddam się nawet gdy zaczną trzeszczeć kości
Nie chcę się wypalić pozostawiając pustą skorupę
nawet gdy z tkaniny życia pozostaną tylko strzępy sprute
Nigdy nie zawiodę gdy tylko coś zacznie się dziać
Pozostanę sobą nawet gdy przyjdzie w deszczu stać

Nie mam nic czym bym chciał się otwarcie pochwalić
Nie będę pokazywał że mój świat zaczyna się walić
Może za długo uciekałem od podjęcia decyzji
Straciłem przez to szansę na atut precyzji
Gdy opadły już emocje i zawiodła siła
dopiero wtedy determinacja się zrodziła
Być może to był tylko upór błazna
Marna nadzieja szaleńca
Jeśli kochać oznacza być szalonym , płynnym ruchem pozbawiam siebie głowy
wolą po omacku szukać szczęścia
Niż w blasku niezdolnym do celu osiągnięcia
Skoro nawet ty nie wiesz czego ode mnie chcesz
Odejdź i kogoś innego za ręce bierz
Zaprowadź go w miejsce gdzie sam kiedyś upadłeś
I duszę takim jak ty skradłeś
Przyjmij w koncu do wiadomości że mam własne możliwości

Kiedyś było jakoś ciszej
Może złości było mniej
Coś się zmienia i kończy
Nie patrzmy sobie w oczy
To już nie zwierciadła duszy
Czujesz jak pod powieką szkło się kruszy
Jak alicja po drugiej stronie lustra
w innym świecie nie każdy trwa
na dnie serca czuję czasem żal
Że dzieciństwa skończył się bal
Spadasz w dół na dno króliczej jamy
Wiesz dobrze że więcej wrogów niż przyjaciół mamy
Nie wiem co jeszcze się zmieni
Co jeszcze schowa się za maską cieni
Zawsze ze soba chce zabrać to co ważne
czego nie zabiorą ruchy nierozważne
Nie mogę cofnąć czasu ale mogę zadbać o ten przyszły
Bym widział światło w tunelu nawet gdy siły prysły

Poskładaj rozsypane elementy układanki w jedną całość
jeśli miłością je połączysz nigdy nie będzie ci dość
nie przestaniesz nigdy szukać szczęścia jeśli nie przystaniesz
w biegu gubisz szczegóły drugi raz ich od życia nie dostaniesz

Piękno istnienia to kolorowy pejzaż marzeń
paletę barw skrywa plecak doświadczeń
po każdym upadku znajdujesz na ziemi nowe prawdy barwy
nie pozwól żeby do zgnilizny doprowadziły Cię kłamstw larwy

Karmione nieszczerością rosną w siłę ale prawde je zabije
kiedy przeznasz się do błędu kielich goryczy z tobą spije
i napełnimy go razem ambrozją olimpijskich bogów
nie będziesz musiał szukać kierunku dla swych kroków

miłosne tango istnienia samo Cię poprowadzi
posłuchaj skoro przyjaciel Ci dobrze radzi

nie poddawaj się nawet po największej klęsce
życie to nie jedna bitwa tylko ciągła wojna
Moje życie składam ufnie na twoje ręce
i wierzę że nasza przyszłość będzie spokojna

nadal chowam sobie kolejne osobowości i postacie
mówię sobie że się zmienię ale to kłamstwa bracie
to zabrnęło za daleko nie wiem jak z tym skończyć
za każdym razem ból pozbawia mnie siły by walczyć

czuję że rozpadam się jak cieńka warstwa szkła
a przyznanie się do winy nie umniejsza zła
gubię się na spacerze po własnych myślach
chciałbym żeby nastąpił już dla mnie krach

nie wiem co jeszcze trzyma mnie w całości
chyba tylko przyzwyczajenie mięśni do kości
nie ma we mnie już nic wartościowego
przez całe życie nigdy nic własnego

rozpadam się tracąc sens istnienia i nadzieję na zmiany
coraz bardziej zaczynam wierzyć że los jest przypisany
następnym razem nie pozbieram się z okruchów osobowości
rozsypane puzzle życia już nigdy nie utworzą jedności

błagalny wzrok odwracam w twoją stronę
chociaż wiem że nie mam nic na obronę
świadomie popełniam kolejny błąd
nie mam prawa czuć ciepła twoich rąk
chociaż jeden chciałbym wiedzieć co się jutro zdaży
chce znać konsekwencję choć wiem że mój los dopiero się waży
stąpem po kruchej ścieżce nad przepaścią wiecznego zapomnienia
Mam zawiązane oczy twój głoś jest dla mnie jedyną szansą odkupienia
Jestem jak ślepiec w krainie światła
nadzieja w moich oczach zbladła
nie wiem już czy postępuje słusznie
Jeśli znasz rozwiązanie z labiryntu kłamstw proszę wyprowadź mnie