Twórczość, Kama73

witali Go radośnie, z entuzjazmem, cieszyli się na Jego widok… by za jakiś czas Go zlinczować, ukrzyżować… i spełniły się słowa Starego Testamentu „Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny – jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślic”y (Za 9,9)… te słowa, czyny dały nam wybawienie i wieczność

wyruszam w podróż... mam bilet w jedną stronę... Boże zaopiekuj się mną i bądź ze mną... proszę

Dopóki w naszym sercu tli się maleńka, najmniejsza iskierka nadziei na lepsze jutro. Ta maleńka iskierka nadziei zawsze może wzniecić ognisko uczuć i pragnień w naszych sercach i umysłach.

Przez ostatnie dni uczyłam się nie ufać ludziom, na szczęście na próżno. Czasem ludzie są naszym lustrem, pokazując nam kim jesteśmy. Każde odbicie w nich sprawia, że lubię siebie troszkę bardziej.

Dotarcie tutaj zajęło mi prawie całe życie. Nie było tak trudno przejść przez tę ulicę. Wszystko zależy od tego kto czeka po drugiej stronie.

Czytaj mnie Braille’m uważnie,
Czytaj z szeroko zamkniętymi źrenicami,
Czytaj opuszkami palców kolor mojej duszy,
Czytaj mnie zawsze, bez pośpiechu,
Czytaj kiedy tańczymy tango ,
Czytaj nieprzerwanie do końca naszych dni.

może to zabrzmi paradoksalnie, ale myślę, że czasami staje się sama dla siebie swoim największym wrogiem
dlaczego?
bo o wiele łatwiej, wręcz nawet bez problemu lubię robić coś dla kogoś, dla bliskich ale nie tylko, dla przyjaciół też a także obcych ludzi
natomiast czasem pewnych rzeczy nie chce mi się zrobić dla siebie
tym samym siebie traktuję czasem po macoszemu, więc staję się swoim własnym wrogiem
a walka z sobą samą wcale nie jest taka łatwa
bo czasem trudno wyjść z pewnych schematów
trudno mi się walczy ze sobą!

Maziowata szarość, nicość przenika moją dusze
Jakby chciała odebrać kolory mej duszy
Zalać mój błękit duszy swą szarością
Zniewolić ją swą nicością
Próbuje walczyć z tą powodzią duszy
Czasem udaje się, ale są takie chwile
Kiedy nie nadążam splecionymi dłońmi wylewać szarość
Wówczas pozwalam zalać się szarości tak do końca
Po same czubki i końce mej duszy
Zadowolona szarość wypełnia mnie po same brzegi
Ale jej nadmiar, jej zachłanność w najcieńszym, najczulszym punkcie
Mej duszy swoim pazurem zachłanności rozdziera mnie
Tym samym tworząc szczelinę swej destrukcji
Przez którą wyleje się cała
Uwalniając mą duszę od swej maziowatej, zimnej szarości
I znów błękit mej duszy nabiera kolorów intensywności, kolorów życia.

przeraziłam się zalewająca nas coraz bardziej modą na androgenizm... ludziom już nie wystarcza normalność, znudzili się nią, szukają inności... excytują się kobiecymi mężczyznami i męskimi kobietami... mnie to przeraża... taki kobiecy mężczyzna komu się ma podobać, kobietom czy mężczyznom? bo już się pogubiłam, o co w tym biega... w swojej kobiecości zaczynam się czuć jak ginący dinozaur... zastanawiam się czy to jest ewolucja czy rewolucja?!