Twórczość, Kaja1993

Platoniczna miłość, obsesyjna fascynacja Tobą.... Tak to mogę nazwać, bo tylko w snach rozmawiasz ze mną. Tylko w snach, nie obchodzi mnie szara rzeczywistość i obraz Ciebie z nią. A w twoich ramionach, ona wtulona.Ty jej, a ona twoja....
Może to ona widzi, kiedy Cię trapi i gryzie. Kiedy przeżywasz konserwację. Kiedy Cię bawią chwilę i słowa :)

Siem! Mam na imię K******* i wiecie co wam powiem?! Ukradłam swoje papiery z psychiatryka. ŻAL zapijam dziś kawą,ale nawet ona nie pobudzi mnie do życia. Muszę liczyć się z kolejną zmianą, lecz nie każda zmiana, to zmiana na lepsze. A mi co los dał w kopercie? W sumie nie jestem pewna czy ją otworzyć. A jak okaże się pustką Pandory?.I to jest właściwie ta niepewność, która przyjmuje postać zmory.Trzeba było powiedzieć, że niektóre twoje słowa miały termin ważności!. Teraz moje ciało swobodnie spada w dół i czuję się jakbym była w stanie nieważności. Musiałbyś być bryłą węgla w ogniu, by zrozumieć teraz popiół. Chciałbym już nic nie czuć, ale jednak coś wyczuwam. Tak to tętno,które powoli mi spowalnia. Spoglądam na półkę, widzę czerwone wino i wiem, że nie ma już po co wyciągać korka. Lepiej przeciąć żyłe, by zabić ból od środka. Bo po co tamować coś, co już dawno weszło w krew. Przekroczyłam granice, wysiadłam na stacji rozczarowanie, gdzie zdawałam setki pytań. Po co te całe życie i zabieganie.... :(

"Tam gdzie kończy się moja granica, zaczyna twoja. Tam gdzie kończy się twoja, zaczyna moja...:)"Ty należysz do osób, które umieją postawić sprawę jasno.Mówiłas,że są osoby które nie umieją, obronić się przed granicami.Chciałaś zaznaczyć, że ty należysz do tych, którzy nie dadzą się, zmnipulować moimi uczuciami!

Stałam się porcelanową lalką. Żeby czuć się bezpiecznie, stworzyłam szklany klosz.Szklany klosz stał się więziem,okazał się pułapką.Teraz smutek w mojej duszy jest grzmotiwy, niż ktokolwiek krzyk!. W moim wnętrzu marazm, szaleją burza emocji. Trucizna wypływa z serca żyłami, a wraca tętnicami.Mówią, że to choroba duszy f.60.3 o to diagnoza.Wokół mnie ludzie z ich strony odczuwam zgrzyt niezrozumienia.To wszystko mnie przerosło.Boje się,.Boję się, że bólu będzie zbyt wiele.A któregoś dnia, doprowadzi mnie to do aktu ostatecznego.Wtedy wybiorę trujący gaz i umrę taką samą śmiercią jak moja idola Sylvia Plath.

Ponoć życie boli, gdy mamy wielkie serce. Wystarczy dusza artysty i będziemy przybyci każdym hejtem. Mnie nauczono żeby grać, dla nie których chować autentyczności blask. Choć wydaje się za klawiatury być bardziej odporna, twarzą twarz już nie tak.

Czym jest dusza?Bo jak dla mnie, to tylko powiązane ze sobą sekwencje.Kardynalny składnik egzystencji.Lecz to tylko moja ilustracja.Nawet tafla szkła nie odzwierciedli moje wewnętrzne Ja.Wszechświat należący do mnie. Nie ma apogeum wyjąwszy tej jedynej.Która zabiera mi autonomizm i hart.Autentyzm przygniata ,ale na utopie jeszcze nie czas.Km.Am:)

Pozwoliłam otworzyć się na nowe, choć ono zawsze jest tajemnicą. Nigdy nie wiadomo, co ze soba przyniesie, ale zawsze gdy przychodzi ,należy uporządkować rozgardiasz przeszłości. Km.Am.

Nie ubolewam nad żadną decyzją,ani żadnym dniem w swoim życiu.Z pomyślnych się cieszę, z gorszych jeszcze bardziej. Każda zła decyzja,czy też zły dzień to cenna lekcja.Która sprawiła, że stałam się silniejsza w swoich działaniach. Teraz wiem, że wszystko co napływało z mojego serca było po to aby to urzeczywistnić.