Twórczość, Kadet

Maturalnie:

1. Radość zdawania

2. Radość z dawania

2 > 1!

Później Slawon dziesiątki razy próbował odtworzyć w pamięci wydarzenia, które nastąpiły po wejściu strażników, lecz nigdy mu się to nie udało. Opierał się tylko na domysłach i relacjach innych, które jednak również nie były nazbyt rzetelne. Jedno było pewne – działo się dużo, szybko i…krwawo.
Ułamki sekund po tym, jak rozległ się huk otwieranych drzwi, zakładnik Krasena gwałtownie się wygiął, odchylając głowę w tył, po czym podciął mu nogi, co przy jednoczesnym skręcie tułowia i wybiciu z drugiej nogi poskutkowało tym, że obaj oderwali się od ziemi i polecieli na przewrócone stoły. Różnica polegała na tym, że mężczyzna wylądował miękko na ciele Krasena, natomiast tamten z impetem rymnął o stół, z głuchym łoskotem uderzając głową o jego kant. W efekcie [...]

Wieczorną porą odwiedzam
Listopadowy przystanek
Na powrót do domu czekam
A w myślach już przyszły ranek.

Zimno doskwiera powoli
Autobus z przyjazdem zwleka
Wtem ktoś się z boku gramoli
Już widzę go - WRAK CZŁOWIEKA

We szmaty stare odziany
Ślina z ust otwartych kapie
Przez los coś nierozpieszczany
Tragicznie do ławki człapie.

Gdy dotarł, do torby sięgnął
Która skarb jego stanowi
Z radości aż cicho jęknął
Coś do jedzenia wyłowił

Zwyczajne chleba pół kromki
Z takim szacunkiem zjedzone
Że myśli niczym z kart domki
Sypnęły mi się o głowę

Że człowiek ma tak pod górkę
Że zaraz „ćpun”, „alkoholik”
I że najchętniej dwururkę
Przytknęliby mu do skroni

Szybko za spust pociągnęli
Dwa razy – tak dla pewności
Potem dumnie wygłosili
Frazes o dobroczynności

Gdy zniesmaczeni widokiem
Żałośni ludzie pierzchają
Szastają okrutnym słowem
I z niego się naśmiewają

Bezduszni całkiem i zimną
Odgraniczeni zasłoną
Ja stoję z refleksją smętną
Jak wieczór ten: Ecce homo

Okazało się, że Slawon popełnił błąd, szacując majętność człowieka w poszarpanym płaszczu. Mniej więcej równo z zachodem słońca zjawił się on w głównej izbie i zamówił kolację – nic wykwintnego, za to dość obficie. Karczmarza nawet nie zaskoczył fakt, iż tamten usiadł sobie w tym samym kącie, który tak niedawno opuścili jego dwaj „ulubieńcy”. Wydarzenia ostatnich dni kazały mu przypuszczać, że to miejsce przyciąga same dziwne indywidua. Dla pewności rozejrzał się dokładnie po całej izbie, jednak pozostali ludzie stanowili zbieraninę, jakie zwykł oglądać już od ponad 20 lat. Przeważali kupcy i średnio zamożni mieszczanie, do tego dwóch lordów z eskortą i trójka najemników, szukających zajęcia i przepijających ostatni żołd. Taki widok pozwalał żywić nadzieję, że obejdzie się bez żadnych przykrych [...]

Gdy pierwsze promienie słońca wpadły do pokoju przez otwarte na oścież okno, Slawon wygrzebał się spod kołdry i zwlókł nareszcie z łóżka. Leżałby dłużej, ale parcie na pęcherz było silniejsze od niego. Kiedy już zaspokoił zew natury, wrócił do pokoju i dokładnie go obejrzał. Krzesło między szafą a oknem nadal leżało wywrócone, a sama szafa pozostawała otwarta. Karczmarz zamknął okno, a następnie podszedł do szafy i przyjrzał jej się z uwagą. Grudki ziemi, które znalazł na dnie szafy, ostatecznie upewniły go, że to wszystko nie był zły sen, ale najprawdziwsza prawda. Ciarki przeszły mu po plecach. Fakt, że nawet we własnym pokoju nie może czuć się bezpieczny przejmował go grozą. Przemógł się jednak, doprowadził zawartość szafy do jako takiego porządku, [...]

Był na statku. Na wielkim, trzymasztowym okręcie, z ogromnymi żaglami i trzema rzędami wioseł. Wokół rozciągał się bezkresny ocean. Był on jednak bardzo wzburzony, a w połączeniu z szaro granatowym niebem wyglądał przerażająco. Zbierało się na burzę. Stał przy burcie, obserwując żywioły szykujące się demonstracji swej potęgi. Nagle usłyszał dziwne skrzypnięcie, łoskot, poczuł uderzenie w twarz…i znalazł się w wodzie.
Dusił się. Ze wszystkich sił starał się wydostać na powierzchnię, ale mimo rozpaczliwych wysiłków nie umiał. Coraz bardziej potrzebował tlenu. Nagle poczuł uderzenie w brzuch i… wtedy się ocknął. Leżał u siebie w łóżku, zlany potem. Mimo tego z przerażeniem stwierdził, że duszenie to nie był sen – w dalszym ciągu nie może oddychać. Spróbował się poruszyć – bezskutecznie. Wtedy [...]

Mówią, że myślenie nic nie kosztuje.

To pewnie dlatego wciąż traci na wartości...