Minął rok jak się nie widzimy.
Gdybyś tu był nie musiałbyś nic mówić. Wystarczyłoby, że zanuciłbyś Twoją ulubioną piosenkę.
Wydawało mi się, że umrę bez Ciebie.
Ale żyję.
Wygląda na to, że można żyć bez powietrza.
Dobrze, że mamy te listy.
Oboje wiemy, że nigdy nie znajdziemy kogoś, kto wypełni po nas pustkę.
Nie znam nikogo nawet trochę podobnego do Ciebie.
Ale wciąż szukam.
Jesteś moim przekleństwem.
Twoja postać wyryła się w moim sercu i umyśle. Próbuje teraz dopasować kogoś innego. Nikt nie pasuje.
Z drugiej strony, kiedy patrzę jak ludzie stoją w kolejce do ciągłych rytuałów godowych pod płaszczykiem poszukiwania miłości, to mam wrażenie, że za każdym razem są coraz mniej usatysfakcjonowani.
Czy uważam tak, bo już nie wierzę, w miłość, czy może dlatego, że tak naprawdę nigdy jej nie mieliśmy?
