Twórczość, _jekatiierina_

Tańczę w pustym pokoju,
wiem, że nikt nie zadzwoni
Mam obolałe stopy i
powykrzywiane dłonie
Wszystkie złudne nadzieje,
dzisiejszej nocy - przytulę je

„W tym świecie nic nie bywa prawdziwe
Musisz się przyzwyczaić!
Bo w tym świecie,
miłość to nie miłość”

- Potrzymaj moje piwo.
- Czemu to zrobiłaś? Jakie tabletki zażyłaś?
To droga donikąd
Ból bywa oczywisty,
kiedy zapada zmrok
Jedynym sojusznikiem
jest mi rana w piersi
wiem, że nie zadzwonisz

„W tym świecie nic nie bywa prawdziwe
Wystarczy się przyzwyczaić
Bo w tym świecie,
miłość to nie miłość”

Za zasłoną nocy
ukrywam się przed dniem
te liczne spojrzenia
pośród mojej samotności

Tak wiele kłamstw zdołało
zniszczyć moje sumienie
Wszystko co wyśnione
stało się nierealnym marzeniem

Przyjacielu…
Zwykłam tęsknić
poświęcając Ci każdy wers

W podróży bez końca,
bez Twoich ramion
i czułych dłoni

Moje serce bije gwałtownie
z otwartymi ranami,
byś nie ujrzał słabości

za szklanymi oczami

Z letnim wiatrem,
poruszając się leniwie
przemierzam miejsca w których
nigdy nie chciałam być

Nie zadając pytań
Nie odpowiadając
Bez smutku
Bez radości
Podpalam wszystkie mosty

Nie ma ziemi,
którą nazwałabym domem
I nie ma ramion
co ukryłyby wstyd

Pozostawiając jedynie popiół,
odchodzę,
wraz z letnim wiatrem
z miejsc w których nigdy
nie było miłości

Miłość w moich oczach
aż nazbyt obojętna,
a jednak,
cicho,
niczym udręka,
kąsa mnie

Szepcze i szepcze
By Cię kochać.

Boli mnie myśl
tęsknotą przepełniona,
że lgnę do ramion

co mnie łamią

Świat mi obcy
i cudzy

A jednocześnie,
tak dobrze znany

W każdym geście,
ktoś swe maskuje rany

Na przekór dniom,
przechadzam się nocą
I nigdy nie czuje się bardziej samotna
Jak wtedy, gdy wschodzi słońce

Zjadając piękne kłamstwa,
w pośpiechu
lub ciągłym zmęczeniu.
Chcąc dobrze,
zawsze robię źle

Widzisz, jestem zakurzona
i trochę zapomniana
Ale moja samotność i ja
lubimy piękne kłamstwa.

Nie można miłości prosić o wieczność,
ani złamanego serca, by biło nieustannie.

Szczęście jest chwilą,
przemijającym wspomnieniem,
niczym ledwie zauważalny błysk
w naszych smutnych oczach

Nie pozwol mi czuć,
Łudzić się,
Nie pozwól marzyć o szczęściu,
Ukrytym w Twoich oczach,
Nie pozwól bać się,
O uśmiech,
Tak pełen tęsknoty,

Nie mogę znaczyć więcej,
Niewiele jest mnie samej we mnie

Słabnę, wobec słów
co oplatają mnie czule
I dłoni
co ze zrozumieniem

ocierają łzy.