Twórczość, Jednorazowo

Chciałabym mieć pewność, że kiedy nadchodzi moment w życiu, kiedy mówię sobie "jak mogłam kochać takiego faceta" to powinno być dobrze, prawda? więc dlaczego nie jest?

Ile to już minęło? sporo, prawda? Ten szmat czasu temu jeszcze miałam marzenia i nic nie mogło zabić mojej wiary, to była moja siła. Ale dziś.. na dzień dzisiejszy budząc się jednorazowo u Twego boku muszę stwierdzić, że zrozumiałam. Cieszę się, że miałam na tyle rozwagi, by nie zrobić większej głupoty.. chociaż i tak pewnie bym nie żałowała, bo nie żałuję ani jednej chwili koło Ciebie!
Powiedz.. `Ile można nie zasypiać, nie jeść, nie oddychać, płakać, łzy połykać?` Dość już prawda?

I wiesz co, nie mogę znieść tego, że powiedziałeś, że nie możesz tak po prostu zasnąć obok dziewczyny!!! Dziewczyny?! JAKIEJŚ dziewczyny? gdyby to dziewczyny zastąpić "Tobą" to chyba bym tych "oczu" nie otworzyła.. pewnie nawet nie zauważyłeś co powiedziałeś, bo kiedy Cię to obchodziło? dobrze się stało?!

Nigdy nie sądziłam, że słowa "było za łatwo" tak postawią mnie na nogi. Wiesz, że najgorsze już za mną? Wiesz, że tak cholernie Cie kochałam a Ty to tak z uśmiechem beztrosko i po prostu mi powiedziałeś. Pierwszy raz dziękuję Ci za niby "nóż w serce". Takie ciosy już mnie nie bolą, za bardzo wyćwiczyłeś to moje serce, jest teraz odporniejsze. Traktowałam Cie tak wyjątkowo, może właśnie to był mój błąd, bo mnie nie doceniłeś. Teraz jest za późno, historia długa jak rzeka, będę pamiętać złe i dobre chwile, przecież też były. Tamtej nocy.. to było moje "pożegnanie". Ja już "odeszłam". Mówisz, że się z Tobą drażniłam? Uczucie bezcenne zobaczyć Twoją twarz mówiącą "daj mi więcej". Limit głupoty wyczerpany!

Wmawiam sobie, że to koniec, tak będzie lepiej. Ja w to uwierzę, tylko mi tego nie utrudniaj jak zawsze w najmniej oczekiwanym momencie!

Jeśli to, co przydarzyło nam się we dwoje byłoby opowieścią, filmem lub książką w momencie kiedy mnie zostawiasz ja umieram.

Co się zmieniło?
Wcześniej modliłam się o Ciebie, dziś modlę się o to byś zniknął z mojego serca.
Tylko tyle się zmieniło na lepsze.

Przypominam sobie coś, czego nie było.
Zabijasz mnie, jestem osłabiona przez niespełnioną miłość.
Dana nadzieja, a zabrane wszystko.
Chciałam nas połączyć, jednak upadłam bardzo nisko.
Pseudo pamięć lub po prostu zwariowałam, chciałam Cię tak bardzo mieć a prawie siebie sobie odebrałam...

Wiesz... czasem tak jest, że wydaje Ci się jakbyś była na odwyku. Radzisz sobie dobrze, jesteś w stanie opowiadać o swoim "nałogu" normalnym głosem, nie płaczesz, czasem tylko jesteś jakby poza ciałem. Twoim nałogiem jest Ktoś. Jednak powoli dostrzegasz też innych... potrzeba na to często lat. Po paru latach myślisz sobie, że Ci się może udać. Nagle potrzebował jednego miesiąca, żeby "wrócić". Znowu sięgnęła po Niego... potrzebował miesiąca, żeby odejść. Co zostawił? Pustkę, nieprzespane noce, natłok myśli, żal, poczucie niesprawiedliwości, gniew... smutek też był. Gdyby chociaż dał "pożyć" trochę Jego życiem i dopiero odszedł. To była taka niespełniona szansa. Patrzenie na marzenie z odległości. Teraz co na Nią czeka? Wszystko od nowa. Znowu potrzeba lat... a co jeśli znowu postanowi wrócić w najgorszym momencie? Zapomniał, że Ona nie jest nieśmiertelna? Odbierał Jej szansę na normalne życie, niszczył uczuciem.

Czułam się tak jakbym dostała najpiękniejszy tort, który latami kusił mnie swoim zapachem, wszystkim mnie zresztą kusił.
Kiedy przez miesiąc rozważyłam wszelkie za i przeciw czy aby na pewno teraz mnie nie zwiedzie i nie zostanie po nim tylko pusty talerzyk z kilkoma okruszkami..zgodziłam się go mieć- zawsze o nim marzyłam. Tort niestety okazał się stojący za wielką szybą.. niby stałam obok niego, obserwowałam to jednak kiedy chciałam go posmakować mogłam jedynie polizać szybę. Zapach także się oddalał. Kiedy poszłam ubrać sukienkę, tortu już w ogóle nie było.. Tego na który tyle czekałam i miałam tak niewyobrażalnie blisko. Mogę się tylko domyślać czy na prawdę byłam złą osobą, żeby go zjeść czy może zaraz zje go jakaś inna dziewczyna z balu?

Bez planów na najbliższą przyszłość, pod znakiem zapytania w najważniejszej kwestii życia, pozowała uśmiechnięta do zdjęć, które zresztą sama sobie robiła.

Tęsknię!

Chciała tylko być szczęśliwa.
Czekała na Niego lata, żeby być z Nim kilkanaście dni.
Nie prosiła się o to, sam przyszedł.
Wyobraź sobie, że jednego dnia trzyma Cię w ramionach Twoje szczęście, w tamtej chwili mogłabyś zatrzymać czas. A następnego dnia coś Cię uwiera, to cisza.
Nagle boli Cię głowa, nie mieścisz już pokładów ciszy w mózgu. Wychodzi wodą z oczu.
Nieprzyjemne uczucie. I gniecie Cię myśl - nie mogę nic zrobić. Co zrobiłam źle. Dlaczego? ale..
Mieliśmy pracować nad zmianami a do czego doszło? Ona czuje się jak odrzut.
Życie się komuś wali a komuś układa się świetnie. Ten ktoś chciał tylko zaprosić szczęście na jakiś czas, wyszła po kilkunastu dniach, winiąc Ją i drwiąc. Szczęście kpiło Jej w oczy, rozumiesz? Szydziło, że dała się nabrać, bo co sobie niby myślała?

To właśnie od dziś zaczynam resztę swojego życia, to właśnie z Nim chcę to oglądać. Od dziś. W końcu.