Cytaty - Jean de La Bruyére

Po wsiach zobaczyć można dzikie zwierzęta, samice i samce, czarne, chude, spalone słońcem, grzebiące w ziemi i przewracające ją z niepokonanym uporem. Posiadają one mowę, a gdy się podnoszą na nogi, ukazują twarz ludzką; i w rzeczy samej to ludzie. Na noc chronią się do nor, gdzie żyją czarnym chlebem, wodą, korzeniami; innym ludziom oszczędzają trudu siania, uprawiania i zbierania plonów, zasługują więc na to, by nie brakowało im chleba, który zasiali...

Mężczyzna wybucha przeciw kobiecie, która go przestała kochać, i wkrótce się pociesza; kobieta porzucona mniej czyni hałasu, lecz długo jest niepocieszona.

Pragniemy być całym szczęściem osoby kochanej, a jeśli to niemożliwe - to całym jej nieszczęściem.

Kobieta, która już nie kocha, zapomina o wszystkim, co było - nawet o tym, co dała z siebie mężczyźnie.

Jeśli piękna kobieta chwali urodę innej kobiety - widać ma ładniejsze to, co chwali u tamtej.

Kiedy się już uczyniło wszystko, aby posiąść kobietę, a skutku to nie odniosło, pozostaje jeszcze jeden środek - a to trzeba zaprzestać zabiegów; wtedy właśnie sama się o ciebie upomni.