Po wsiach zobaczyć można dzikie zwierzęta, samice i samce, czarne, chude, spalone słońcem, grzebiące w ziemi i przewracające ją z niepokonanym uporem. Posiadają one mowę, a gdy się podnoszą na nogi, ukazują twarz ludzką; i w rzeczy samej to ludzie. Na noc chronią się do nor, gdzie żyją czarnym chlebem, wodą, korzeniami; innym ludziom oszczędzają trudu siania, uprawiania i zbierania plonów, zasługują więc na to, by nie brakowało im chleba, który zasiali...