Twórczość, jatoja

znalazłam się na dobre
w milionach myśli
schowane były skarby
głęboko pod kopułą
siedziały cztery ja
jedna wesoła niebieska mgła
co jasno przechodzi przez ściany
jedna z korą zamiast skóry
drzewo sękate smakujące ziemią
jedna pulsująca bryła krwisto-różana
parująca wonnie na odległość
jedna prosta czarna włócznia
ze srebrnym grotem, rzadko używanym
słowa chciały stać się myślami
zanim pojęły
że nie mogą
myśli były uczuciami
zanim uczucia pokazały im
właściwe miejsce
czucie wyszło z uczuć i stanęło obok
bo też chciało żyć własnym życiem
teraz jest wielka impreza
między snem z wczoraj a jutrem
okazało się
że w środku dzieje się
nieustannie
niezmierzone
na zewnątrz tak wiele
i w środku też niemało
rzadko umiem przebywać
w kilku naraz

też masz w swoim środku
i brzydotę i piękno
a jednak z Tobą łatwo
być wszystko
i jedno

powiedz kochany
czy widzisz
pogoda z nas szydzi
odkąd nas nie ma
w środku lata dni chłodu
a ja nie czuję głodu
a ja nie czuję wiatru
tępe mam zmysły
czasem się przyśnisz
to ocknę się na chwilę
z ramienia strzepnę pyłek

twoja nie jestem
świat jednak nie chce
mnie łez pozbawiać

ziemia do serca
serce do ziemi
dlaczego znów mnie pouczasz
oboje znamy smak kamieni
oboje we krwi toniemy
nie ma tam mądrych gdzie woda płynie
ty jesteś prawdy odbiciem
w tobie cisza i hałas ginie
piach mi pulsuje życiem
umieram w końcu kiedy zawołasz
żyły rozpuszczam w glebie
dobrze, że jesteś
choć czekam aż skonasz
bo kocham śmierć tak jak ciebie

jest dobrze
to dobrze
jest lepiej
tym lepiej
jest świetnie
- uwaga
nie zasypiać

patrz mi w oczy
wiedz, co mówisz
wiedz, co milczysz
będę czujna, bądź czujny
też się boję
ale jeśli to zgubimy
miłość nam nigdy nie wybaczy

To wszytko jednak prawda
co o niej poeci pisali
co o niej pisali pisarze
a wszystko to wciąż za mało
można mieć nerwy ze stali
można na słowny fart czekać
można się pisząc zestarzeć
a język wciąż kaleka

kiedy się budzę
to najpierw - cisza
a druga - przestrzeń
dużo przestrzeni
jakby nie było nieba i ziemi
tylko ta pustka
i zawiesina
jej nieskończone informacji wiry
puch to i glina
woda i ogień
tak widzę na zewnątrz
jako i w sobie
jako i w górze
tak i na dole
i nagle zwykłe
siedzenie przy stole
cud
onieśmiela.
Jak ja mam teraz
wciąż gonić naprzód
gdy dech zapiera
słońce promieniem
albo śnieg płatkiem
zachwyty zbiera
że krzywy bruk
albo że dzień znów
i że niedziela

Jeśli związek, to jak wiersz doskonały, najwyższa forma wyrażania - wypowiedź dla świata, bo przecież miłość już jest i zawsze była w nas.

spłynęła kropelka
na stół
wypaliła dziurę
w dół
do ziemi
do skały
do piekła
i wyszły z niej mary
najdziksze demony
najgorsze kreatury
potworne maszkary
złe duchy
kostuchy
i siły zyskały

tańczą wokoło
krzyżem znaczą mi czoło
kwadratem znaczą mi dłonie
gwiazdami zdobią skronie

Dym kłębi się w gorącej wrzawie
włosy mi spala pożoga
a jeśli ognia nie strawię
a jeśli runie podłoga
a jeśli z nimi zatańczę
rozpieści mnie żar w ciemnościach
jeść będę z nimi szarańczę
nago się czołgać po kościach

gdy spojrzysz na mnie teraz
i krzykniesz, żebym przestała
zaszczekam głosem Cerbera
jak kozioł będę się śmiała

lecz szepczą słodko demony
że nie zobaczysz tego
do piekła byś ze mną nie poszedł
nie dla mnie
włos z głowy
Dantego