Twórczość, jarekkozikowski

czas w którym więcej znajomych imion i nazwisk spotykasz na cmentarzu niż na mieście jest czasem do zastanowienia

brak mi słowa
które rzuciłbym na wiatr
by dnia
drugiego
powróciło myślą
w różowych obłokach
uniosło swój niedosyt na sąd ostateczny
i wróciło pełnym
słowem zwanym
zaufania
nie ma takich słów
jest tylko
wiara

zapukała pierwsza gwiazdka
w drzwi serduszka
ucieszyła swą nowiną
narodzin maluszka
Bóg sie rodzi głoście radość
wszystkim wkoło
niech pieśń niesie nutę piękną
i wesołą

pośród ciepła ludzkich dłoni
bije wiara
miłość wielka nieśmiertelna
jak świat stara
dziecię niesie odnowienie
ludzkiej mocy
która darem darowania
budzi się tej nocy

przyklęknijmy wszyscy myślą
narodzenia
niech rozgrzeje nasze serca
i sumienia
dzielmy miłość jak opłatek
w naszym domu
by miłości w całej Polsce
nie brakło nikomu

kto ty jesteś
jestem tym
który głową sięga szczyty
marzeń

jaki kraj twój
ziemia ojców mych
kaleczona myślą zdarzeń

gdzie twój znak
złotym cieniem krąży
na niebiosach

czym rodzina twa
łąką na czerwonym tle
o białych kłosach

gdzie ojczyzna
w sercu
które dumnie kroczy

jak błyszczący księżyc
w środku dnia
po ciemnej nocy

czym zroszona
deszczem chwały
czym w twym sercu
orłem białym

czy w nią wierzysz
tak
jak w Boga na niebie
czy ją kochasz
sercem
jak samego
siebie

miłość
to sen
utkany światłem nocy
lukrowym konwenansem
w za dużych
marzeniach
dziecko ukryte w puchu
ocean dobroci
jabłko które zapachem
pośród drzew
dojrzewa
miłość
to ukojenie
nie nazwanych wspomnień
słońce
tańczące w brzasku
zadość uczynienia
kropla co śpieszy oddech
odruchem dobroci
i co noc puka
szeptem
w objęcia spełnienia

światło zgasło
a przedział wstrzymał zakopcony oddech
ile trzeba by zakwit ból
płaczem
płynących myśli
na peronie jak lampy
uciekają chwile
I tylko w głowie
tak tak
tak tak
tak tak
rano ruszył powiew
czas odliczać życie
snem co za i przeciw
stawia głos do pionu
oddycha zapomnieniem
na wrarzeń błękicie
i brzęczy wokół głowy
tak tak
tak tak

jak płaszcz na me ramiona
osnuło się niebo
przeszyte hukiem śmierci
od deszczu po wiatr
nie pytaj mnie gdzie miłość odeszła
dlaczego
tak dziwnie Bóg urządził
ten nasz słodki
świat

nie pytaj mnie o radość
która gdzieś pod płotem
w ramionach zwierzęcenia ciężkie łzy wylewa
nie myśląc co jest teraz
a co wzejdzie potem
gdy kamień zacznie w smutku
uczyć się pacierza

głos tylko ciepłym rankiem
zapyta o życie
by jak bezpańskie echo uderzyć o skalę
miałeś w swych dłoniach przyszłość
beztroski człowieku
psułeś
powoli coś tak
doskonałe