Twórczość, J. W.

Jestem kobietą… zagubioną, czasami tak bardzo niedowartościowaną, żałosną, próbującą udowodnić coś sobie i światu.
Pragnę szczęścia… miłości - czystej, bezwarunkowej miłości od kogoś, kto będzie dla mnie całym sobą - ciałem, duszą, sercem. Ktoś, kto nie zawaha się przede mną uklęknąć aby poprosić mnie o rękę, ktoś dla kogo będę piękna bez makijażu, chora i z kilkoma kilogramami więcej. Ktoś komu ja będę chciała podarować najcenniejszy skarb - dziecko… i on to doceni. Będzie o nas dbał, troszczył się... po prostu kochał…. Bo ja chcę kochać z wzajemnością, chcę o kogoś zadbać, dać mu szczęście… chcę zatrzymywać czas, tworzyć piękne wspomnienia. Trzymać za rękę, przytulać do serca, dzielić się ciepłem i szeptać mu słowa o tym jak bardzo kocham. Chcę tworzyć coś pięknego. Coś, co będzie moje, jego... nasze. Chcę żyć... płakać ze szczęścia, cieszyć się dniem, nie mogąc doczekać się jutra. Chcę czuć się wyjątkowa. Złapać świat za nogi i stać.. trwać w tym szczęściu budząc się z niego dopiero za kilkadziesiąt lat.
Miałam miłość… dla tej miłości się nie poniżałam.. żebrałam o nią. Bo tak bardzo chciałam żeby on był ze mną, przy mnie i dla mnie… I on jest… nadal… Jestem też ja… Ale nie wiem gdzie jest miłość… w moim sercu już jej chyba po prostu nie ma.

Czas płynie, świat się zmienia, moje serce się zmieniło... ja jestem już inna.

Miłość jest jak niebo - im bardziej przejrzysta, tym jeszcze mocniej czarująca.

Im człowiek starszy, tym droga bardziej kręta i wydaje się być coraz bardziej pod górkę, plecak staje się cięższy i jakoś tak szybciej ten człowiek się męczy...
Bo życie z czasem staje się po prostu bardziej wymagające.

Wolę być sama dla siebie drogowskazem, niż podążać jak ślepe stado owiec za największymi, najlepszymi, najfajniejszymi...

W wyniku złamania serca doszło do uszkodzenia nerwów sercowych, w związku z czym, nastąpił częściowy paraliż tego organu.
Przykro mi, ale to serce już nigdy nic nie poczuje do osobnika płci męskiej... Ono już nie pokocha.

Kiedy nam nieubłaganie płynie czas,
komuś innemu ten czas się właśnie zatrzymuje...
Następuje koniec.

Łatwiej jest założyć maskę na twarz z samego rana
i wyjść w nią ubranym do ludzi,
Znacznie trudniej jest ją na wieczór zdjąć
i odkryć przed własnym światem wszystkie męczące przykrości.

Udawać łatwiej, bowiem prawda, nawet własna, boli okropnie...

Mawiają - Nie oceniaj książki po okładce - a czy zwyczajna, albo niezadbana okładka zachęci do poznania historii, którą skrywa ta książka, kiedy ludzki wzrok, w świecie wiecznego pośpiechu, bywa tak powierzchowny?

Z drobnych - i mogłoby się wydawać - mało istotnych czynów, rodzą się wielkie, niepodważalne dzieła...

Przeraża mnie ten świat owładnięty nowoczesną technologią.
No bo kim jest dzisiaj człowiek? Czy tylko 'fejsbukowym' użytkownikiem?